Obiekty i urządzenia transportu publicznego, a także łączności publicznej i sygnalizacji należą do katalogu celów publicznych wymienionych w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Pojęcie „obiekty i urządzenia transportu publicznego” nie ma definicji prawnej. Każdy obiekt i urządzenie należy więc oceniać indywidualnie, biorąc pod uwagę ich funkcję. Należy zwrócić także uwagę, że te obiekty i urządzenia nie tyle są związane z drogą publiczną, co mają służyć transportowi publicznemu (co nie wyklucza ich związku z drogą publiczną).

Można więc przykładowo wskazać, że chodzi tu o takie obiekty i urządzenia, jak: przystanki, wiaty, dworce, torowiska oraz jak infrastruktura kolejowa (z wyjątkiem linii kolejowych), porty, przystanie.

Kolejnym terminem użytym w art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami jest łączność publiczna. Pojęcie to zostało zdefiniowane w art. 4 pkt 18 u.g.n. - należy przez to rozumieć infrastrukturę telekomunikacyjną służącą zapewnieniu publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych w rozumieniu przepisów prawa telekomunikacyjnego.

Za cel publiczny uznana jednak została nie sama łączność publiczna, lecz budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych obiektów i urządzeń łączności publicznej, które z kolei służyć mają zapewnieniu publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych. Zatem kryterium stanowi w tym przypadku fakt, że służą one świadczeniu usług publicznie dostępnych. W orzecznictwie za takie urządzenia i obiekty uznano m.in.: budowę stacji bazowych telefonii komórkowej (wyrok WSA w Gdańsku z dnia 21 września 2016 r., II SA/Gd 362/16), budowę wieży telekomunikacyjnej wraz z antenami i pozostałą infrastrukturą (wyrok WSA w Gdańsku z dnia 27 lipca 2016 r., II SA/Gd 247/16).

Podobnie za cel publiczny uznano budowę, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych sygnalizacji. Sygnalizacja taka powinna bez wątpienia być związana z ruchem drogowym i funkcjonowaniem drogi.