Ponowne wykorzystanie informacji publicznej to wykorzystywanie przez osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej informacji publicznej lub każdej jej części, będącej w posiadaniu podmiotów, obowiązanych do udostępniania informacji publicznej w celu ponownego wykorzystania, niezależnie od sposobu jej utrwalenia (w postaci papierowej, elektronicznej, dźwiękowej, wizualnej lub audiowizualnej), w celach komercyjnych lub niekomercyjnych, innych niż jej pierwotny publiczny cel wykorzystywania, dla którego informacja została wytworzona, stanowi ponowne wykorzystywanie informacji publicznej.
W praktyce często będzie bardzo trudno udzielić odpowiedzi na pytanie, kiedy mamy do czynienia z ze zwykłym wnioskiem o udzielenie informacji a wnioskiem o udzielenie informacji w celu ponowne wykorzystania, zwłaszcza, że w przypadku zwykłego wniosku o udzielenie informacji strona nie musi uzasadniać potrzeby jej posiadania. W niektórych przypadkach ze sposobu sformułowania wniosku będzie wynikało w jakim celu dane informacje są pozyskiwane.
Przykładowo – wniosek portalu internetowego z bazą rozstrzygnięć administracyjnych, o udostepnienie kopii zanonimizowanych decyzji administracyjnych, w dużą dozą prawdopodobieństwa będzie można zakwalifikować jako sprawę o ponowne wykorzystywanie informacji publicznej. Powyższe nie zmienia jednak faktu, że uregulowanie w ustawie o dostępie do informacji publicznej jest daleko niedoskonałe.
Rozdział o ponownym wykorzystaniu informacji publicznych został wstawiony do ustawy nowelizacją z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie 29 grudnia 2011 r. Celem nowelizacji było m.in. dostosowanie polskiego porządku prawnego do wymogów dyrektywy 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego (test dyrektywy dostępny jest m.in. pod tym linkiem.
W preambule dyrektywy wskazano, że w Państwach Członkowskich występują znaczne różnice reguł i praktyk odnoszących się do wykorzystywania zasobów informacji sektora publicznego, tworząc bariery dla osiągania pełnego potencjału ekonomicznego kluczowych zasobów dokumentacyjnych. Tradycyjna praktyka organów sektora publicznego w odniesieniu do wykorzystywania informacji sektora publicznego rozwijała się bardzo różnymi drogami. To też wymaga uwzględnienia.
W przypadku gdy różnice krajowych przepisów i praktyk lub brak przejrzystości zakłócają sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego i prawidłowy rozwój społeczeństwa informacyjnego we Wspólnocie, należy dokonać minimalnej harmonizacji reguł i praktyk krajowych dotyczących ponownego wykorzystywania dokumentów sektora publicznego. Ponadto bez minimalnej harmonizacji na poziomie wspólnotowym działania ustawodawcze na poziomie krajowym podjęte już w niektórych Państwach Członkowskich w odpowiedzi na wyzwania technologiczne mogłyby doprowadzić do jeszcze większego zróżnicowania.
Wpływ różnic w ustawodawstwach i niepewność nabiorą znaczenia wraz z dalszym rozwojem społeczeństwa informacyjnego, co już spowodowało poważny wzrost ponadgranicznego wykorzystywania informacji. Potrzebne są ogólne ramy dla warunków regulujących ponowne wykorzystywanie dokumentów sektora publicznego w celu zapewnienia uczciwych, proporcjonalnych i niedyskryminacyjnych warunków ponownego wykorzystywania takich informacji.
