Światowa Organizacja Zdrowia opublikowała raport dotyczący rozpowszechnienia niepłodności w latach 1990-2021, główna teza raportu wskazuje, że aż 17,5% populacji (czyli mniej więcej co 6 osoba) zmaga się z problemem niepłodności.
Niepłodność to choroba męskiego lub żeńskiego układu rozrodczego, definiowana jako niemożność zajścia w ciążę po co najmniej 12 miesiącach regularnego współżycia bez zabezpieczenia. Zrozumienie skali niepłodności ma kluczowe znaczenie dla opracowania odpowiednich interwencji, monitorowania dostępu do wysokiej jakości opieki nad płodnością oraz łagodzenia czynników ryzyka i konsekwencji niepłodności – jest ono szczególnie ważne, jeżeli chodzi o politykę demograficzną kraju.
Dane z raportu pokazują niewielkie różnice występowania problemu niepłodności między regionami. Wskaźniki są porównywalne dla krajów o wysokim, średnim i niskim dochodzie, co pokazuje, że jest to główne wyzwanie zdrowotne na całym świecie. Średnia osób zmagających się z problemem niepłodności wynosi 17,8% w krajach o wysokich dochodach i 16,5% w krajach o niskich i średnich dochodach.
Jak wskazuje raport, sam odsetek osób dotkniętych chorobą pokazuje potrzebę poszerzenia dostępu do opieki nad płodnością i zapewnienia, że kwestia ta nie powinna być pomijana w badaniach i polityce zdrowotnej, tak aby bezpieczne, skuteczne i niedrogie sposoby na osiągnięcie rodzicielstwa były dostępne dla tych, którzy tego szukają.
Jednym ze sposobów leczenia niepłodności jest zapłodnienie metodą in vitro. Niestety, metoda ta pozostaje niedostępna dla wielu ze względu na wysokie koszty i stygmatyzację społeczną. Obecnie w większości krajów leczenie bezpłodności jest w dużej mierze finansowane z własnej kieszeni, co często wiąże się z druzgocącymi kosztami finansowymi. Ludzie w najbiedniejszych krajach wydają większą część swoich dochodów na opiekę nad płodnością w porównaniu z mieszkańcami krajów bogatszych. Wysokie koszty często uniemożliwiają ludziom dostęp do leczenia niepłodności lub, alternatywnie, mogą pogrążyć ich w ubóstwie w wyniku poszukiwania opieki.
Odpowiedzią na problemy dotyczące płodności populacji, które mogą zastosować u siebie samorządy, jest dofinansowanie do procedury in vitro (która niestety nie jest finansowana ze środków NFZ). Za przykład dobrze realizowanej lokalnej polityki zdrowotnej poprzez dofinansowanie metody in vitro, mogą posłużyć takie miasta jak: Rzeszów, Kraków, Częstochowa, Warszawa, Gdańsk, Łódź czy Tarnowo Podgórne.
W Warszawie od 2017 roku dzięki programowi in vitro urodziło się blisko 1800 dzieci. W Gdańsku dzięki miejskiemu in vitro na świat przyszło ponad 600 dzieci, a w Łodzi – ponad 400.
Źródło: WHO
