Nie każde świadczenie zdrowotne udzielane w warunkach art. 15 ustawy o działalności leczniczej powinno być opłacane ponad ustalony w umowie limit finansowania, gdyż podważałoby to sens przeznaczenia określonych środków w ramach umowy na finansowanie właśnie takich świadczeń.
Do wyczerpania maksymalnego limitu finansowania świadczeń określonego w umowie, wydatki na świadczenia ratujące życie i zdrowie pacjenta nie podlegają odrębnemu finansowaniu. Dopiero w razie każdorazowego wyczerpania kwoty określonej w umowie, świadczenia wykonane w ramach przymusu ustawowego powinny być finansowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia ponad określony w umowie limit (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2006 r., V CSK 60/05, z dnia 13 października 2006 r., III CSK 123/06, ).
Za utrwalone należy uznać w tym zakresie poglądy judykatury, według których zakładowi opieki zdrowotnej przysługuje roszczenie o zapłatę za świadczenia zdrowotne udzielane w warunkach określonych w poprzednio obowiązującym art. 7 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej a obecnie w art. 15 ustawy o działalności leczniczej i to niezależnie od tego, czy zostały one udzielone w ramach umowy oraz ustalonych w tej umowie limitów świadczeń, czy stanowiły tzw. świadczenia ponadlimitowe (por. przykładowo wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2009 r., V CSK 272/08 LEX nr 530613 i powołane w jego uzasadnieniu dalsze orzeczenia SN).
Jednolicie też przyjmuje się, że na zakładzie opieki zdrowotnej, który dochodzi roszczenia o zapłatę za świadczenia medyczne udzielone pacjentom w warunkach zagrożenia życia lub zdrowia ciąży obowiązek wykazania, że z uwagi na okoliczności poszczególnych przypadków zachodziła potrzeba natychmiastowego udzielenia tych świadczeń (por. wyżej powołany wyrok SN, a także wyrok SN z 14 lutego 2008 r., II CSK 532/07).
W wyroku z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie I CSK 272/08 Sąd Najwyższy wyraził dalej idącą tezę, że zakładowi opieki zdrowotnej przysługuje roszczenie o zapłatę za udzielone świadczenie, jeśli tylko wykaże, że nastąpiło to w sytuacji określonej w art. 7 u.z.o.z. Jest to więc jedyna okoliczność, której ciężar udowodnienia (obok wysokości dochodzonego roszczenia), obciąża świadczeniodawcę.
Źródło: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 21 sierpnia 2015 r. V ACa 219/15
