Pomimo tożsamości terminologicznej roszczenie o zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 kodeksy cywilnego oraz roszczenie o zadośćuczynienie będące następstwem zawinionego naruszenia praw pacjenta przewidziane w art.4 ust.1 ustawy z dnia 6 listopada 2008r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta mają odrębny charakter. Wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z 6 czerwca 2013 r. sygn. II C 341/11.
Sąd wskazał, że powołane przepisy określają odrębne zasady odpowiedzialności sprawców za odrębne czyny bezprawne i odmienny jest przedmiot ochrony prawnej każdego z nich. Przepis art.445 k.c. rekompensuje skutki zawinionego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, natomiast art.4 ust.1 w/w ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta w związku z powiązanym z nim art.9 tej ustawy oraz art.31 ust.1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty chroni godność, prywatność i autonomię pacjenta, niezależnie od staranności i skuteczności zabiegu leczniczego.
