Skierowanie kierowcy na badania lekarskie jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy istnieją uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierowcy. Nie wystarczą zatem same wątpliwości, iż kierujący ze względu na stan zdrowia nie gwarantuje bezpiecznego prowadzenia pojazdu.
wyrok WSA w Krakowie z dnia 17 marca 2015 r., sygn. III SA/Kr 2093/14, nieprawomocny
W stanie faktycznym leżącym u podstaw niniejszej sprawy starosta wydał decyzję o skierowaniu kierowcy na badania lekarskie w związku z otrzymaniem z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych pisma informującego o stwierdzeniu przez lekarza-orzecznika okoliczności mogących stanowić istotną przeszkodę do prowadzenia pojazdów w ruchu publicznym. Organ II instancji utrzymał decyzję w mocy, jednakże sąd administracyjny zajął inne stanowisko.
Wskazał, że stosownie do treści art. 75 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami, badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, zwanemu dalej "badaniem lekarskim", podlega między innymi osoba posiadająca prawo jazdy lub pozwolenie na kierowanie tramwajem, jeżeli istnieją uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu jej zdrowia.
Wezwanie do poddania się sprawdzeniu stanu zdrowia jest dopuszczalne zatem tylko wówczas, gdy istnieją uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierowcy. Zdaniem WSA oznacza to, że nie wystarczą same wątpliwości, iż kierujący ze względu na stan zdrowia nie gwarantuje bezpiecznego prowadzenia pojazdu. Okoliczności ustalone przez organ muszą z dużą dozą prawdopodobieństwa wskazywać, że w stosunku do kierującego mogą występować przeciwwskazania zdrowotne co do jego dalszego udziału w ruchu w takim charakterze i przeciwwskazania te powinny zostać zweryfikowane podczas badania lekarskiego.
W okolicznościach konkretnej sprawy WSA wyraził oczekiwanie, że lekarz orzecznik powinien wykazać uzasadnione zastrzeżenie odnośnie stanu zdrowia kierowcy, a jeśli tego zaniecha, starosta winien zobowiązać ZUS do uzupełnienia wniosku i dopiero wówczas dokonać oceny wskazanych okoliczności z punktu widzenia spełnienia przesłanek ustawowych do skierowania na badania lekarskie. Poprzestając jedynie na informacji uzyskanej z pisma lekarza orzecznika organy – tak I, jak i II instancji – dokonały błędnych ustaleń stanu faktycznego i niezasadnie (przedwcześnie) przyjęły istnienie uzasadnionych zastrzeżeń co do jego stanu zdrowia, z uwagi na fakt, że organ nie wyjaśnił, dlaczego uznał, że zachodzi konieczność skierowania skarżącego na badania. Organ nie podał też żadnej innej okoliczności ustalonej przez siebie, jako przemawiającej za wydaniem takiej decyzji, ani też nie podjął żadnych czynności zmierzających do wyjaśnienia na czym polegają uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu zdrowia skarżącego, które to stanowisko zaakceptował organ odwoławczy w zaskarżonej decyzji.
