Skoro ustawodawca: po pierwsze, wyraźnie stanowi, że samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej nie jest przedsiębiorcą; po wtóre, wprowadza ustawowo obowiązek wyposażenia tego podmiotu leczniczego w odpowiedni majątek państwowy lub komunalny; po trzecie, określa źródła finansowania, to nie można uznać za zgodną z celem art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym takiej wykładni tego przepisu, w wyniku której osoby kierujące podmiotami publicznymi, jakimi są samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, zostaną niejako z mocy prawa pozbawione możliwości korzystania z przysługującego im biernego prawa wyborczego.

Taka wykładnia, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, pozostawałaby w sprzeczności z wyrażoną w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP zasadą proporcjonalności. Wyrok NSA z 21 listopada 2014 r. sygn. II OSK 2769/14.

Sąd wskazał, że przy uwzględnieniu szczególnych uregulowań, które wyżej zostały wskazane, nie można uznać, aby zarządzanie samodzielnym zakładem opiekli zdrowotnej, który co do zasady, stosownie do obowiązku ustawowego, wyposażony został w mienie komunalne, stanowiło zarządzanie działalnością gospodarczą z wykorzystaniem mienia komunalnego, o którym mowa w art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.

W rozpatrywanej przez sąd sprawie radny rady miejskiej pełnił funkcję dyrektora powiatowego SP ZOZ, który prowadzi działalność w budynku stanowiącym własność gminy. Budynek był zajmowany na podstawie umowy użyczenia. Oprócz działalności leczniczej SP ZOZ prowadzi wyodrębnioną działalność gospodarczą w zakresie świadczenia odpłatnych usług zdrowotnych, wykonywania odpłatnych badań diagnostycznych dla osób i podmiotów z zewnątrz oraz najmu lokali użytkowych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w takim przypadku radny nie naruszył zakazu zarządzania działalnością gospodarczą z wykorzystaniem mienia komunalnego.

Źródło: CBOSA