Literalna wykładnia art. 34 ust. 8 pkt 1 ustawy o działalności leczniczej pozwala przyjąć, iż opisuje on sytuację, gdy dochodzi do zaprzestania działalności leczniczej, niezależnie od ludzkiej woli, wskutek działania siły wyższej, a kierownik podmiotu leczniczego tylko stwierdza fakt zaprzestania tej działalności i informuje o tym wojewodę, nie ma natomiast żadnego wpływu na to. Przede wszystkim zaś nie zależy to od uznania przez niego jakiś zdarzeń za siłę wyższą. Istotnym jest tylko to, czy faktycznie doszło do zaprzestania działalności leczniczej. Zdaniem sądu należy uznać, że oddział chirurgii dziecięcej z chwilą, gdy zachorował jedyny zatrudniony na tym oddziale lekarz – specjalista chirurg dziecięcy i nie było na jego miejsce żadnego zastępcy o tej specjalności, nie prowadził już działalności leczniczej w zakresie chirurgii dziecięcej. Wyrok WSA w Bydgoszczy z 19 grudnia 2012 r. sygn. II SA/Bd 980/12.

W tej sytuacji siłą wyższą, która spowodowała zaprzestanie działalności leczniczej okazało się więc nagłe i niespodziewane, niezależne od ludzkiej woli zachorowanie jedynego zatrudnionego na oddziale chirurgii dziecięcej lekarza specjalisty – chirurga dziecięcego. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że skarżącemu nie można zarzucić, że spowodował zaprzestanie działalności leczniczej oddziału bez zachowania trybu określonego w art. 34. Ponownie podkreślić należy bowiem, że art. 34 ustawy w ust. 8 przewiduje szczególny tryb postępowania w przypadku, gdy dochodzi do zaprzestania działalności leczniczej wskutek działania siły wyższej. W takim przypadku zachowanie tego trybu sprowadza się tylko do poinformowania wojewody przez kierownika podmiotu leczniczego o czasowym całkowitym albo częściowym zaprzestaniu działalności, w terminie 3 dni roboczych od dnia zaistnienia okoliczności powodujących zaprzestania tej działalności.

Źródło: Orzecznictwo NSA