WSA w Warszawie: Świadczone usługi polegające na organizacji zajęć dla seniorów w ramach uniwersytetu trzeciego wieku (działającym w ramach ośrodka pomocy społecznej) w zamian za opłatę (czesne) nie korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług. Świadczone usługi nie są bowiem usługami pomocy społecznej w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej i nie są wykonywane na rzecz beneficjentów tej pomocy.

W stanie faktycznym przedstawionym przez gminę słuchaczem uniwersytetu mógł zostać każdy mieszkaniec miasta i gminy po 50-tym roku życia, który zakończył już karierę zawodową (emeryt, rencista, również bezrobotny). Sąd oddalając skargę gminy na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że z pewnością inicjatywa gminy jest społecznie bardzo cenna i pożyteczna dla społeczności lokalnej. Nie wszystkie jednak aktywności gminy o charakterze kulturalnym, oświatowym i rekreacyjnym adresowane do jej mieszkańców można uznać za pomoc społeczną. Pomoc społeczna ma na celu wsparcie osób w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia ich niezbędnych potrzeb życiowych i ma umożliwić im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. Zajęcia opisane we wniosku są ukierunkowane na propagowanie wiedzy oraz ogólne ułatwienie i poprawienie jakości życia osób starszych. Nie można jednak powiedzieć, że bez tych zajęć "niezbędne potrzeby życiowe" seniorów pozostaną niezaspokojone lub ich życie będzie się toczyć poniżej poziomu godności.

Sąd podkreślił również, że pomoc społeczna jest udzielana nieodpłatnie, z wyjątkami dotyczącymi opłat za pobyt w domu pomocy społecznej oraz opłat za usługi opiekuńcze i specjalistyczne (art. 60 oraz art. 50 ustawy o pomocy społecznej). W ustawie o pomocy społecznej nie wyodrębniono zajęć aktywizacyjnych i integracyjnych dla seniorów i nie uregulowano odpłatności za te zajęcia.

Wyrok WSA w Warszawie z 5 listopada 2020 r. sygn. III SA/Wa 164/20

Źródło: orzeczenia.nsa.gov.pl