Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14 listopada 2012 r., I OSK 877/12 pochylił się nad kwestią uzasadnionej przyczyny niestawiennictwa bezrobotnego w powiatowym urzędzie pracy.
Jak wskazał Sąd przepis art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy wprawdzie dopuszcza możliwość niestawiennictwa w powiatowym urzędzie pracy w wyznaczonym terminie, jednakże na bezrobotnym spoczywa wówczas obowiązek usprawiedliwienia niestawiennictwa, poprzez wskazanie uzasadnionej przyczyny.
Choć prawodawca posłużył się tu pojęciem nieostrym "uzasadniona przyczyna", nie powinno budzić wątpliwości, że chodzi tylko o takie powody niestawiennictwa bezrobotnego w powiatowym urzędzie pracy, które obiektywnie rzecz ujmując uniemożliwiały mu stawienie się w wyznaczonym terminie.
W niniejszej sprawie skarżąca nie stawiła się w Urzędzie Pracy i jako przyczynę niestawiennictwa wskazała w odwołaniu błędne zrozumienie daty wizyty. Skarżąca nie spełniła zatem zarówno warunku w postaci wskazania w okresie 7 dni powodów niestawiennictwa w wyznaczonym terminie, jak również wskazana przez nią przyczyna nie mogła zostać uznana za uzasadnioną.
Należy bowiem mieć na uwadze, że uzasadnione przyczyny to okoliczności natury obiektywnej, niezależne od woli bezrobotnego, a więc przeszkody, na które bezrobotny nie miał wpływu, na przykład nagła choroba, brak możliwości dojazdu z powodu przerw w komunikacji lub inne nagłe zdarzenie typu pożar, powódź. Za uzasadnione przyczyny nie uznaje się natomiast okoliczności powstałych tylko na skutek lekkomyślności, czy niedbalstwa zainteresowanego. Takie natomiast okoliczności jak zapomnienie, czy pomylenie terminu nie mogą stanowić uzasadnionej przyczyny niestawiennictwa w urzędzie pracy celem potwierdzenia w wyznaczonym terminie gotowości do podjęcia zatrudnienia, tym bardziej, że w niniejszej sprawie skarżąca własnoręcznym podpisem potwierdziła na Karcie wizyt w Centrum Aktywizacji Zawodowej fakt poinformowania jej o wyznaczonej dacie kolejnej wizyty.
Podana natomiast przez skarżącą inna przyczyna dotycząca braku możliwości stawienia się na wizytę, a mianowicie trudna sytuacja rodzinna, nie była podnoszona w odwołaniu od decyzji I instancji. Zarzuty związane z tymi okolicznościami pojawiły się bowiem dopiero w skardze, a następnie rozwinięte zostały w skardze kasacyjnej. Organ nie miał zatem możliwości odniesienia się do nich, przy czym wskazać należy, że są to okoliczności, których uprawdopodobnienie spoczywa na osobie bezrobotnej. Organy mają bowiem obowiązek dokonania oceny wskazanych przez stronę przyczyn, a nie ich wyjaśniania.
Źródło: CBOSA
