Decyzja wydawana w oparciu o art. 41 ustawy o pomocy społecznej wydawana jest w ramach tzw. uznania administracyjnego. Kontrola przez sąd administracyjny decyzji wydanej w oparciu o uznanie administracyjne sprowadza się wyłącznie do kontroli tego aktu pod względem zgodności z prawem bez możliwości kwestionowania, czy ingerowania w uznanie organu. Powyższe oznacza, że to do organu należy wybór jednego z możliwych sposobów rozstrzygnięcia sprawy. Tak wynika z wyroku NSA z 8 kwietnia 2016 r. sygn. I OSK 1802/14.

Sąd administracyjny nie może nakazać organowi podjęcia określonego rozstrzygnięcia, jest to bowiem wyłączna kompetencja organu administracji. Kontroli może podlegać czy takie rozstrzygnięcie zostało należycie uzasadnione. Nie można zatem skutecznie organowi zarzucić naruszenia prawa z tego tylko powodu, że przyznał on wnioskodawcy świadczenie w kwocie niższej od spodziewanej czy oczekiwanej. Ponadto organ, rozpoznając wniosek o przyznanie specjalnego zasiłku celowego, ma obowiązek uwzględnić konstytucyjną zasadę subsydiarności. Rozmiar świadczeń zabezpieczenia społecznego w znacznym stopniu zależy od kondycji danej gospodarki, dla której nie może być nadmiernym, a jedynie adekwatnym obciążeniem. Podatnicy co do zasady nie mogą bowiem pokrywać pełnych kosztów utrzymania osób mających własne źródła dochodów – nawet ubogich.

Źródło: CBOSA