Wnioskodawca winien skonkretyzować we wniosku z jakich uprawnień zawartych w art. 30 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych chce skorzystać, czy ze wszystkich, czy z kilku, czy też tylko z jednego (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 24 listopada 2015 r., II SA/Bk 635/15).
Sąd w powołanej sprawie uznał, że w myśl art. 30 ust. 9 ustawy o świadczeniach rodzinnych, który stanowi, iż organ, który wydał decyzję w sprawie nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych, może umorzyć kwotę nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych łącznie z odsetkami w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty, jeżeli zachodzą szczególnie uzasadnione okoliczności dotyczące sytuacji rodziny – tylko na konkretny wniosek.
To wnioskodawca, zdaniem Sądu, jest władny dokonać wyboru z jakiej formy, wymienionej enumeratywnie w art. 30 ust. 9 cytowanej powyżej ustawy, chce skorzystać. W sprawie powyższej skarżąca konsekwentnie żądała tylko umorzenia lub odroczenia nienależnie pobranego świadczenia. Ma to odzwierciedlenie we wniosku, w wywiadzie środowiskowym oraz w odwołaniu od decyzji I instancji. Tak więc gdyby organ rozstrzygnął także w zakresie rozłożenia na raty lub częściowego umorzenia powyższej kwoty – wyszedłby poza żądanie zawarte w oświadczeniach skarżącej sprecyzowanych przez nią w wyżej wymienionych pismach.
Należy podkreślić, iż ustawodawca w ustawie o świadczenia rodzinnych jak również w ustawie o pomocy społecznej wyraźnie zaznaczył, że to konkretne i sprecyzowane wnioski decydują o formie skorzystania z pomocy przez osobę uprawnioną do jej otrzymania w ramach przepisów cytowanych powyżej ustaw. W taki sposób należy też interpretować art. 30 ust. 9 ustawy o świadczeniach rodzinnych, iż to wnioskodawca we wniosku decyduje z jakiej konkretnie przesłanki wymienionej w tym przepisie pragnie skorzystać – czy ze wszystkich, czy z kilku, lub jednej z nich.
Orzeczenie jest nieprawomocne.
Źródło: CBOSA
