Rada miasta, ustalając zasady odpłatności za pobyt w noclegowni dla bezdomnych, nie może ograniczać katalogu świadczeniobiorców wyłącznie do osób legitymujących się zameldowaniem na pobyt stały.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym zaspakajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych.
Udzielenie schronienia, zapewnienie posiłku oraz niezbędnego ubrania osobom tego pozbawionym jest zadaniem własnym gminy o charakterze obowiązkowym (art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej). Do zadań własnych gminy należy również ustalenie przez radę gminy szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia i mieszkaniach chronionych (art. 97 ust. 5 ww. ustawy).
Ustalając zasady odpłatności za pobyt w noclegowni dla bezdomnych, gmina nie może ograniczać katalogu świadczeniobiorców wyłącznie do osób legitymujących się zameldowaniem na pobyt stały. Zapis tej treści jest bowiem sprzeczny z brzmieniem art. 1 ustawy o samorządzie gminnym. W myśl art. 1 ust. 1 ww. ustawy mieszkańcy gminy tworzą z mocy prawa wspólnotę samorządową. Definiując pojęcie gminy ustawodawca posługuje się jedynie dwoma kryteriami: terytorium oraz mieszkańca gminy, czyli osoby stale zamieszkującej na jej terenie, ale nie zameldowanej w niej na stałe. Kryterium zameldowania byłoby pozbawione racji bytu, gdyż wiele osób zamieszkuje przecież obszar gminy i nie ma meldunku na jej terenie. Nie oznacza to jednak, że osoby te nie należą do lokalnej społeczności.
Ponadto należy zauważyć, że ustawodawca w art. 1 ustawy o samorządzie gminnym nie ograniczył zamieszkiwania na terenie gminy jakimikolwiek ramami czasowymi. Wprawdzie na prawną konstrukcję miejsca zamieszkania składają się dwa elementy: przebywanie w sensie fizycznym w określonej miejscowości oraz wola, zamiar stałego pobytu, jednakże o stałości pobytu osoby fizycznej na danym terytorium decyduje przede wszystkim takie przebywanie tej osoby, które ma cechy założenia tam ośrodka swoich osobistych i majątkowych interesów. Tym samym nie odwołuje się ono do kryterium "czasowości" pobytu.
Wprowadzenie ww. ograniczenia godzi ponadto w zasadę równości wszystkich podmiotów wobec prawa, proklamowaną w art. 32 Konstytucji stanowiącym, że wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym, z jakiejkolwiek przyczyny.
Źródło: Rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Lubuskiego z dnia 28 lipca 2010 r. NK.I.IWit 0911-1-25/10
