Rada gminy nie jest uprawniona do stwierdzania nabycia przez gminę pojazdów usuniętych z drogi na podstawie art. 50a ust. 1 Prawa o ruchu drogowym.
Zgodnie z art. 50a ust. 1 Prawa o ruchu drogowym pojazd pozostawiony bez tablic rejestracyjnych lub pojazd, którego stan wskazuje na to, że nie jest używany, może zostać usunięty z drogi przez straż gminną lub Policję na koszt właściciela lub posiadacza. Ust. 2 przywołanego artykułu przesądza, że pojazd usunięty w takim trybie, nieodebrany na wezwanie gminy przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od usunięcia, uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się i przechodzi na własność gminy z mocy prawa. Przepisy jednak nie precyzują trybu, w którym miałoby nastąpić stwierdzenie zaistnienia owego faktu prawnego. Jedna z gmin postanowiła tego dokonać uchwałą organu stanowiącego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wskazał, że co do zasady przejście pojazdu na własność gminy w trybie art. 50 a ustawy – Prawo o ruchu drogowym jest możliwe, z tym jednak zastrzeżeniem, że do orzekania o przejęciu pojazdu na własność gminy nie jest uprawniona rada gminy, pomimo, że takie orzeczenie miałoby jedynie deklaratoryjny charakter i nie byłoby równoznaczne z orzeczeniem przepadku rzeczy (pojazdu) tak jak w przypadku art. 130a ustawy – Prawo o ruchu drogowym, ponieważ nie stanowiłoby o władczym odjęciu własności pojazdu, lecz stwierdzałoby przejście pojazdu na własność gminy z mocy prawa wobec porzucenia pojazdu z uzewnętrznionym zamiarem wyzbycia się jego własności. W takiej sytuacji, wobec braku ustawowej regulacji szczególnej, w celu rozstrzygnięcia, czy w konkretnym przypadku zostały spełnione przesłanki omawianego przejście pojazdu na własność gminy z mocy prawa (w trybie art. 50a ustawy – Prawo o ruchu drogowym), należy odwołać się do zasad ogólnych dotyczących nabycia rzeczy porzuconej. W szczególności uprawnione jest zatem powództwo o ustalenie na drodze cywilnej – wytaczane na podstawie art. 189 Kodeksu Postępowania Cywilnego.
Źródło: wyrok WSA w Poznaniu z 15 lutego 2013 roku, sygn. III SA/Po 402/12, nieprawomocny
