Ustawa o systemie oświaty ma zastosowanie wprost, nie tylko do obywateli polskich.

W art. 1 pkt 1 tej ustawy stwierdzono, że system oświaty zapewnia w szczególności realizację prawa każdego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej do kształcenia się. W dalszej części tego przepisu jest mowa o prawach dzieci i młodzieży do wychowania i opieki, odpowiednich do wieku i osiągniętego rozwoju, bez zastrzeżenia, iż chodzi o dzieci i młodzież, które są obywatelami Polski. Z kolei w art. 94a ust. 1 omawianej ustawy jednoznacznie stwierdzono, iż osoby niebędące obywatelami polskimi korzystają z nauki i opieki w publicznych przedszkolach, a podlegające obowiązkowi szkolnemu korzystają z nauki i opieki w publicznych szkołach podstawowych, gimnazjach, publicznych szkołach artystycznych oraz w placówkach, w tym placówkach artystycznych na warunkach dotyczących obywateli polskich.

W świetle powyższych uregulowań nie można podzielić poglądu, iż "Jeśli małoletni obywatele Niemiec znajdują się pod bezpośrednią zastępczą opieką wychowawczą swojego państwa, przyjąć by należało, że do rozwiązań organizacyjnych tej opieki, nawet poza granicami Niemiec, ma zastosowanie prawo niemieckie, nie zaś prawo polskie (...)" oraz że "Pierwszeństwo ma tu bowiem prawo niemieckie i umowa zawarta z państwem Niemieckim".

Przypomnień w tym miejscu należy, że w świetle art. 87 pkt 1 Konstytucji RP źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Przyjęcie zatem przedstawionego poglądu o obowiązywaniu na terytorium Rzeczypospolitej prawa niemieckiego oraz umowy zawartej z organem państwa niemieckiego naruszałoby konstytucyjny porządek i pozostawałoby w sprzeczności z konstytucyjną zasadą legalizmu, o jakiej mowa w art. 7 Konstytucji, zgodnie z którą organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa.

Źródło: Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lipca 2008 r., II GSK 214/08