Zgodnie z art. 115 Prawo ochrony środowiska, oceny czy teren należy do rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1, organy powinny dokonać na podstawie faktycznego zagospodarowania i wykorzystywania tego i sąsiednich terenów.
W sprawie rozpatrywanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi (wyrok z dnia 19 stycznia 2024 r., II SA/Łd 1057/23) nie budziło wątpliwości, że teren na który oddziałuje zakład skarżącej nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.
W takich okolicznościach, zgodnie z art. 115 p.o.ś., oceny czy teren należy do rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1 p.o.ś., organy powinny dokonać na podstawie faktycznego zagospodarowania i wykorzystywania tego i sąsiednich terenów, a nie jak uczynił to organ I instancji na podstawie Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego, w którym teren oznaczony jest jako zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna.
Utożsamianie faktycznego zagospodarowania i wykorzystania terenu z zagospodarowaniem tych terenów przewidzianym w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, stanowi o błędnej wykładni art. 115 p.o.ś. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie stanowi, w świetle przepisów tego artykułu, podstawy kwalifikacji terenu do określonej kategorii wymienionej w art. 113 ust. 2 pkt 1 p.o.ś.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym studium nie jest aktem prawa miejscowego i określa politykę przestrzenną gminy (lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego). Wskazane w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy przeznaczenie terenów nie może być podstawą kwalifikacji terenu na potrzeby art. 115 p.o.ś. Przeznaczenie terenu w studium może być odmienne od faktycznego zagospodarowania i wykorzystania terenu.
W związku z powyższym WSA uchylił decyzję o dopuszczalnym poziomie hałasu wydaną przez starostę. Sąd podzielił pogląd SKO że nie przeprowadzono oceny zakwalifikowania terenów do właściwego rodzaju terenu przewidzianego w art. 113 ust. 2 pkt 1 p.o.ś. w sposób przewidziany w art. 115 p.o.ś., a na podstawie materiału dowodowego nie da się określić do jakiego rodzaju terenu należy zaliczyć teren na którym dokonywane były pomiary.
Orzeczenie nieprawomocne
Źródło: CBOSA
