„Fakt, że zmiana studium następuje w tym samym trybie, co jego uchwalenie powoduje konieczność przeprowadzenia procedury określonej w art. 11 oraz art. 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przewidującej określony ciąg czynności poszczególnych organów, uzgodnień i opinii oraz rozpatrywania wniosków i uwag do projektu studium. Czynności te należy rozpatrywać w kontekście intencji prawodawcy uczynienia z tego etapu planowania, aktu przygotowawczego do przyjęcia planu miejscowego” – to dość oczywista teza z wyroku WSA w Poznaniu. Sąd sformułował ją w odniesieniu do konieczności zaopiniowania zmiany studium przez właściwego regionalnego dyrektora ochrony środowiska.

W tym kontekście Sąd przywołał też przepis art. 23 ust. 5 ustawy o ochronie przyrody, który wskazuje, że projekty studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego województw i planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej, w części dotyczącej obszaru chronionego krajobrazu, wymagają uzgodnienia z właściwym regionalnym dyrektorem ochrony środowiska w zakresie ustaleń tych planów, mogących mieć negatywny wpływ na ochronę przyrody obszaru chronionego krajobrazu. WSA podkreślił, że ratio legis powyższej regulacji polega na tym, że kompetencje do badania ustaleń projektu studium zagospodarowania przestrzennego w zakresie ich negatywnego wpływu na ochronę przyrody obszaru chronionego krajobrazu oraz – w przypadku niewyrażenia zgody na treść konkretnych ustaleń tego dokumentu – do określenia warunków, na jakich uzgodnienie będzie mogło nastąpić posiada wyspecjalizowany organy ochrony przyrody, tj. regionalny dyrektor ochrony środowiska.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 maja 2021 r., IV SA/Po 1871/20

Źródło: CBOSA