Jeden spośród zarzutów, które Wojewoda postawił w rozstrzygnięciu nadzorczym w odniesieniu do uchwały Rady Gminy w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dotyczył zakwestionowania uregulowania w planie miejscowym kwestii związanych z tektoniką elewacji. Jak dokładnie brzmiał zarzut i jak ocenił go WSA?
Wojewoda stwierdził, że naruszony został § 6 w związku z § 143 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej” – poprzez użycie w uchwale zwrotów, z których niemożliwe jest odtworzenie normy prawnej i które nie formułują w sposób jednoznaczny nakazów, zakazów albo dopuszczeń wobec adresatów uchwały w sprawie planu. Zarzut ten odnosił się do postanowienia planu, w którym ustalono zasadę ochrony i kształtowania ładu przestrzennego następująco: „tektonika elewacji winna nawiązywać do istniejącego budynku, chyba że jej zmiana następuje na całym obiekcie, łącznie z istniejącym”. Natomiast pojęcie tektoniki elewacji zdefiniowano w odrębnym postanowieniu jako: „zawartość kompozycyjną elewacji (np. proporcje podziałów, osie kompozycyjne, elementy wystroju, materiały elewacyjne)”. Zdaniem Wojewody postanowienia te jako wieloznaczne i niedookreślone miały powodować rozbieżną interpretację przez adresatów uchwały, gdyż pozostawiały niedopuszczalny margines swobody organom administracji architektoniczno-budowlanej oraz innym uczestnikom procesu inwestycyjnego przy ocenie na czym polega owo „nawiązanie do istniejącego budynku” i czym jest „zawartość kompozycyjna elewacji”.
Zarzut ten nie spotkał się z uznaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. W ocenie WSA przyjęta przez Radę definicja nie budziła żadnych wątpliwości interpretacyjnych, a poza tym – jak wskazał Sąd – adresatami tych postanowień są organy architektoniczno-budowlane oraz wspomagający proces inwestycyjny architekci, a więc podmioty, które dysponują wiedzą specjalistyczną w tym zakresie. Zdaniem Sądu zapisy planu mogą odznaczać się przy tym pewnym stopniem ogólności, zapewniającym możliwość ich odpowiedniego stosowania w bardzo rożnych przypadkach podejmowania działań inwestycyjnych lub remontowo-renowacyjnych.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 10 marca 2020 r., II SA/Op 1/20
Źródło: CBOSA
