Wyjątki należy interpretować ściśle – tym samym funkcja służąca turystyce wodnej nie jest funkcją uzupełniającą zabudowę letniskową. Tak orzekł WSA w Gdańsku rozpoznając sprawę dot. ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

W omawianej sprawie ze względu na położenie działki Skarżących na terenie znajdującym się w granicach Parku Krajobrazowego uwzględnić należało uwarunkowania wynikające z uchwały Sejmiku Województwa w sprawie Parku Krajobrazowego. Zgodnie z przepisem § 3 pkt 7 uchwały na terenie Parku wprowadza się zakaz budowania nowych obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od:

1. linii brzegów rzek, jezior i innych naturalnych zbiorników wodnych,
2. zasięgu lustra wody w sztucznych zbiornikach wodnych usytuowanych na wodach płynących przy normalnym poziomie piętrzenia określonym w pozwoleniu wodnoprawnym, o którym mowa w art. 122 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne – z wyjątkiem obiektów służących turystyce wodnej, gospodarce wodnej lub rybackiej.

Sąd podkreślił, że wyjątki ustanowione w przepisach prawa należy interpretować ściśle, a zatem nie można czynić z funkcji służącej turystyce wodnej funkcji uzupełniającej zabudowę letniskową. Dopuszczalna bowiem, na terenach wyłączonych z zabudowy z powodu ochrony jezior, rzek i innych naturalnych zbiorników wodnych, jest wyłącznie zabudowa realizująca cele turystyki wodnej, gospodarki wodnej lub rybackiej. Dla skutecznego wyłączenia zakazu zabudowy powyższe funkcje nie mogą mieć charakteru dodatkowego względem głównej funkcji letniskowej realizowanej na działce. Muszą mieć charakter zasadniczy, czyli służyć wyłącznie celom turystyki wodnej, gospodarki wodnej lub rybackiej. Tylko taka wykładnia wyjątków określonych w uchwale o Parku umożliwia realizację jego celów ochronnych, wynikających również z przepisów ustawy o ochronie przyrody. Takiego charakteru obiekt letniskowy na działce Skarżących nie ma, a dokumenty przedłożone na rozprawie przed Sądem nie zdołały prawidłowości tego stanowiska podważyć.

Brak spełniania warunku zgodności z przepisami odrębnymi, w tym wypadku postanowieniami uchwały Sejmiku w sprawie Parku, wydanymi na podstawie art. 16 i art. 17 u.o.p., nie dawał organom wyboru co do treści rozstrzygnięcia w sprawie, w sytuacji, gdy w myśl art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenie warunków zabudowy zależy od łącznego spełnienia wszystkich przewidzianych w tym przepisie przesłanek. Brak spełnienia którejkolwiek z nich jest wystarczającą przeszkodą do pozytywnego rozpoznania wniosku skarżących o warunki zabudowy.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 3 lipca 2019 r., II SA/Gd 821/18

Źródło: CBOSA