Stagflacja (z ang. Stagflation, stagnacja + inflacja) jest niekorzystnym zjawiskiem makroekonomicznym w gospodarce kraju charakteryzującym się równoczesnym występowaniem wysokiej inflacji, wzrostem bezrobocia i stagnacją ekonomiczną państwa. Przy rosnącym bezrobociu i braku popytu wewnętrznego rosną ceny produktów konsumpcyjnych w wyniku słabej kondycji przemysłu.

Stagflacja sprawia, że bank centralny ma bardzo trudne zadanie przy kształtowaniu polityki monetarnej, musi wybierać czy pobudzać wzrost gospodarczy kosztem rosnącej inflacji, czy ograniczać inflację kosztem wzrostu gospodarczego.

Pojęcie stagflacja pojawiło się w roku 1965 r. podczas przemówienia brytyjskiego polityka Iana Macleoda w Parlamencie, aczkolwiek zyskało na znaczeniu od czasów pierwszego kryzysu naftowego. Wzrost cen energii, który ówcześnie nastąpił, jest tradycyjnie podawany jako jedna z przyczyn tego zjawiska.

Jeden ze znanych przypadków stagflacji miał miejsce w USA w latach 1974–75 r. W marcu 1975 r. produkcja przemysłowa w tym kraju spadła o prawie 13%, przy jednoczesnym rocznym wzroście indeksu cen towarów i usług konsumpcyjnych (CPI) o około 12%. Z kolei w roku 1979 r. odnotowano duży spadek aktywności gospodarczej połączony z gwałtownie rosnącą inflacją. Do grudnia tego roku roczny wzrost produkcji przemysłowej spadł niemal do zera, podczas gdy wzrost indeksu CPI wyniósł ponad 13%.

Rósł także wskaźnik bezrobocia, od niecałych 4% do nieco ponad 6% do końca 1970 roku, spadło ono co prawda do 5% w 1973 r., lecz następnie gwałtownie wzrosło aż do 9% w połowie 1975 r. (była to najwyższa stopa bezrobocia w USA od czasów wielkiego kryzysu). Wskaźnik ten utrzymał się powyżej normalnego poziomu przez dwie następne dekady, a przez 10 miesięcy na przełomie 1982 i 1983 odnotowano nawet dwucyfrową stopę bezrobocia.

Źródło: forum.pieniadz.pl, wikipedia.org oraz finansopedia.forsal.pl