Jeżeli w postępowaniu administracyjnym przed właściwym starostą skarżący przeprowadzą skuteczny przeciwdowód przeciwko treści dokumentu urzędowego jakim jest ewidencja gruntów i budynków, dopiero wówczas pojawi się możliwość zmiany sposobu opodatkowania spornych nieruchomości.
Potwierdzeniem powyższej tezy jest wyrok z 11 lipca 2012 r. II FSK 2632/10, w którym Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że organy podatkowe ustalając wysokość zobowiązań w podatku od nieruchomości nie są uprawnione do przyjęcia innej podstawy wymiaru podatku, niż dane wskazane w ewidencji. Przy wymiarze podatku od nieruchomości dla organów podatkowych wiążące są więc dane znajdujące się ewidencji gruntów i budynków, a organy podatkowe nie mogą dokonywać samodzielnych ustaleń w tej mierze. Od tej reguły nie zostały przewidziane żadne wyjątki, a zatem organy ustalające wysokość zobowiązań podatkowych nie są uprawnione do przyjęcia innej podstawy wymiaru podatku niż dane zawarte w ewidencji gruntów (podobnie wyroki NSA: z 5 listopada 2009 r., II FSK 836/2008, z 15 kwietnia 2008 r., II FSK 372/2007, z 12 marca 2009 r., II FSK 49/2008, z 2 kwietnia 2009 r., II FSK 1949/2007). W innym orzeczeniu, NSA podkreślał, że ewidencja gruntów i budynków, o której mowa w art. 21 ust. 1 Prawo geodezyjne i kartograficzne, nie może stanowić przedmiotu merytorycznej oceny sądów administracyjnych w sprawie podatkowej, w której do Sądu I instancji nie zostały, bo nie mogły zostać zaskarżone, odrębne od podatkowych akty lub czynności z zakresu prowadzenia wymienionej ewidencji (wyrok NSA z 20 czerwca 2012 r. II FSK 2511/10).
Na istotę i znaczenie unormowań art. 21 ust. 1 Prawo geodezyjne i kartograficzne dla wymiaru podatku od nieruchomości przy opodatkowaniu budynków wskazywał także Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu Uchwały Składu Siedmiu Sędziów z 27 lutego 2012 r., wyjaśniając, że „przepisem znajdującym się poza regulacją ustawy podatkowej, a mającym istotne znaczenie dla wymiaru podatku od nieruchomości jest ponadto art. 21 Prawo geodezyjne i kartograficzne. Zgodnie z tym przepisem, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczenia nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej i gospodarki nieruchomościami stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków” (Uchwała z 27 lutego 2012 r. II FPS 4/11).
Z powyższego wynika, że do czasu wprowadzenia do ewidencji gruntów i budynków stosownych zmiany, obowiązujące w niej zapisy, wiążą, w tym przedmiocie wszystkie organy i sądy (Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2014 r., II FSK 1847/2013).
