Jednym z elementów aktu założycielskiego jest siedziba szkoły. Pojęcie „siedziby szkoły”, o którym mowa w art. 58 ust. 1 ustawy o systemie oświaty nie posiada definicji legalnej. W związku z tym konieczne jest uwzględnienie językowego rozumienia wskazanego wyrażenia.

„Siedziba” definiowana jest jako „miejsce, gdzie znajduje się stale jakaś instytucja” (Słownik Języka Polskiego. Wydanie zmienione i poprawione, red. M. Szymczak, Tom III R-Z, Warszawa 1992, str. 212; Uniwersalny Słownik języka polskiego PWN, red. S. Dubisz, P-Ś, Warszawa 2011, str. 1200-1201) czy jako „miejsce urzędowania, działalności” (S. Skorupka, Słownik frazeologiczny języka polskiego, Warszawa 1996 r., str. 111; Domowy popularny słownik języka polskiego, red. B. Dunaj, Warszawa 2003, str. 537).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego (Wyrok z dnia 18 marca 2014 r., I OSK 3045/2013) nietrafna jest  wykładnia systemowa przyjmująca rozumienie siedziby z art. 41 Kodeksu cywilnego, tj. jedynie przez miejscowość. Pojęcie siedziby jest bowiem jednolite dla wszystkich szkół, a biorąc pod uwagę posiadanie przez część z nich obwodów (art. 58 ust. 2 u.s.o.), na gruncie ustawy o systemie oświaty pojęcie siedziby szkoły należy odnosić w sposób możliwie szczegółowy i precyzyjny do miejsca (budynku głównego), w którym prowadzi ona swoją działalność, tj. do konkretnego adresu (ulicy, numeru), pod którym zakład administracyjny (będący zespołem środków i ludzi), jakim jest szkoła – prowadzi świadczenie usług oświatowych.

Siedzibą szkoły, w rozumieniu art. 58 ust. 1 u.s.o., jest zatem dokładnie wskazany adres, pod którym się ona mieści, a nie jedynie oznaczenie miejscowości. Wniosek ten potwierdza także wykładnia funkcjonalna, w której bierze się pod uwagę tzw. kontekst funkcjonalny rozpatrywanej normy (J. Wróblewski, Sądowe stosowanie prawa, Warszawa 1988, str. 133 i n.), albowiem w ujęciu społecznym siedzibę szkoły odnosi się do jej konkretnej lokalizacji, nierzadko wiążąc ją z tym miejscem, określając przez nie i wpisując w jego kontekst historyczno-kulturowy oraz pewną tradycję.

Źródło: Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 marca 2014 r., I OSK 3045/2013.