Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 9 października 2012 r. (P 27/2011) orzekł, że art. 90 Prawa budowlanego w zakresie, w jakim przewiduje odpowiedzialność karną za prowadzenie robót budowlanych bez wymaganego zezwolenia oraz bez wymaganego zgłoszenia jest zgodny z zasadą proporcjonalności wyrażoną w art. 2 Konstytucji, a także z zasadą prawidłowej legislacji wyrażoną w art. 42 ust. 1 w związku z art. 2 ustawy zasadniczej. W pozostałym zakresie postępowanie umorzono. 

Sądy pytające zarzuciły kwestionowanemu przepisowi niejednoznaczność, która prowadzi do naruszenia zasady maksymalnej dokładności przy opisywaniu przestępstw. Nie jest bowiem jasne, czy zachowanie penalizowane polega na wykonywaniu robót budowlanych przy braku pozwolenia na budowę, czy też na ich wykonywaniu mimo decyzji o nakazaniu rozbiórki albo postanowienia o wstrzymaniu.  

TK nie podzielił tych zarzutów. Zaznaczył, że brak dostatecznej precyzji w opisie przestępstwa jest samoistną podstawą orzeczenia niekonstytucyjności przepisu tylko wówczas, jeżeli nie jest możliwe ustalenie jego treści w drodze wykładni. W wypadku art. 90 Prawa budowlanego istnieje możliwość dokonania wykładni prowadzącej do jednoznacznego ustalenia sankcjonowanej normy prawnej. 

Sędziowie Trybunału zwrócili uwagę, że odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto dopuszcza się takiego czynu realizującego znamiona typu czynu zabronionego, którego stopień społecznej szkodliwości jest wyższy niż znikomy. Czyn określony w przedmiotowym przepisie może być uznany w określonej sytuacji za czyn zawierający znikomy ładunek społecznej szkodliwości. Jednak element materialny przestępstwa pozwala na różne traktowanie rozmaitych czynów realizujących znamiona tzw. samowoli budowlanej.  

Skład orzekający nie podzielił również zdania wnioskodawców w kwestii nadmierności reakcji prawnokarnej w kwestionowanym przepisie. 

Źródło: www.trybunal.gov.pl