Dla możliwości zastosowania stawki podatku od nieruchomości przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, niezbędne jest ustalenie, że przedmioty opodatkowania pozostają w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej i są zajęte (faktycznie lub prawnie) przez podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych. Co istotne, użyty w analizowanym przepisie zwrot "zajętych" odnosi się wyłącznie do podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych, a budynki lub ich części muszą jedynie pozostawać w związku z działalnością leczniczą. Przy czym adresatem przepisu, w obydwu jego częściach, jest ten sam podmiot. Dlatego też należy przyjąć że pomieszczenia związane z działalnością leczniczą nie mogą być wykorzystywane na inne cele niż udzielanie świadczeń zdrowotnych np. cele działalności komercyjnej czy też cele osobiste podatnika. Tak wskazał WSA w Olsztynie w wyroku z 31 sierpnia 2016 r. sygn. I SA/Ol 266/16.
Sąd podkreślił, że rozważając wymogi ustanowione przez ustawodawcę w zakresie przesłanki przedmiotowej stawki podatku od nieruchomości z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy należy wziąć pod uwagę, że budynki i lokale, w których są udzielane świadczenia zdrowotne, składają się z pomieszczeń, w których wykonywane są bezpośrednio takie świadczenia (gabinet lekarski, zabiegowy, sala operacyjna, sala rejestracji, itp.), jak i z pomieszczeń niewykazujących bezpośredniego związku z tymi świadczeniami, jednakże niezbędnych do funkcjonowania placówki leczniczej (pomieszczenie sanitarne, magazyn, zaplecze gastronomiczne, administracyjne, korytarz, itp.). Jeżeli uchwała rady gminy przewiduje odrębne stawki dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem zwykłej działalności gospodarczej oraz zajętych na działalność w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, to potencjalnie do analizowanego budynku lub lokalu, w którym udzielane są świadczenia zdrowotne, mogłyby znaleźć zastosowanie obydwie stawki podatku od nieruchomości. Na sprzeczność tego toku rozumowania wskazuje jednak choćby nowelizacja ustawy., którą ustawodawca wyraźnie zaakcentował znaczenie związku przedmiotów opodatkowania z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w kontekście poprzedniego stanu prawnego, w którym decydujący był wymóg zajęcia przedmiotów na potrzeby działalności. Przepis art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy nie zawiera przy tym ograniczenia stosowania preferencyjnej stawki podatkowej do powierzchni budynków lub ich części związanych wyłącznie bezpośrednio z prowadzeniem działalności leczniczej.
Niewątpliwie na tle analizowanego przepisu może powstać szereg problematycznych kwestii w sytuacji, gdy podatnik będący podmiotem leczniczym w rozumieniu ustawy o działalności leczniczej niezależnie od działalności leczniczej prowadzi również działalność gospodarczą w innym zakresie z wykorzystaniem tych samych pomieszczeń, w których udzielane są świadczenia zdrowotne. W przypadku jednak, gdy podatnik prowadzi działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie działalności leczniczej, a przy tym nie wykorzystuje pomieszczeń na swoje cele osobiste, nie można mówić o wykorzystywaniu pomieszczeń na potrzeby kilku rodzajów aktywności, których wykonywanie prowadziłoby do zastosowania różnych stawek podatku od nieruchomości przewidzianych w uchwale rady gminy.
Źródło: CBOSA
