Podmiot, który zamierza wykonywać działalność w zakresie ochrony zdrowia musi spełniać szereg warunków określonych w przepisach ustawy o działalności leczniczej.

Na tego rodzaju działalność powinien przeznaczyć pomieszczenia i urządzenia, które odpowiadają wymaganiom odpowiednim do rodzaju wykonywanej działalności oraz zakresu udzielanych świadczeń zdrowotnych (art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy). Owe wymagania dotyczą w szczególności warunków ogólnoprzestrzennych, sanitarnych i instalacyjnych (art. 22 ust. 1 i 2 ustawy).

Dokumentem potwierdzającym spełnienie warunków normatywnych w stosunku do pomieszczeń i urządzeń, jest opinia właściwego organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej, wydana w drodze decyzji administracyjnej (art. 100 ust. 5 ustawy). Przepisy zawarte w art. 22 ust. 1 i 2 cyt. ustawy mają charakter ogólny, blankietowy, gdyż ustawodawca upoważnił Ministra właściwego do spraw zdrowia do określenia szczegółowych wymagań jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą (art. 22 ust. 3 ustawy).

Na podstawie wskazanego upoważnienia ustawowego, Minister Zdrowia wydał w dniu 26 czerwca 2012 r. rozporządzenie w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą. Normy dotyczące wymagań odnoszących się do wszystkich pomieszczeń zawarto w rozdziałach 2-6 rozporządzenia. Dotyczą one wymagań ogólnoprzestrzennych, wymagań dla niektórych pomieszczeń i urządzeń, wymagań ogólnobudowlanych, oświetlenia oraz instalacji. Ponadto w siedmiu załącznikach określono szczegółowe wymagania, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia szpitala, ambulatorium, szpitala jednodniowego, centrum, pracowni badań endoskopowych, zakładu rehabilitacji leczniczej, stacji dializ.

Do kompetencji właściwego organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej należy m.in. ustalenie, czy pomieszczenia i urządzenia podmiotu, który zamierza wykonywać działalność leczniczą jako podmiot leczniczy, odpowiadają określonym wymogom normatywnym. Efektem tych ustaleń jest opinia wydawana w formie decyzji administracyjnej (pozytywna lub negatywna). W osnowie tej decyzji nie można natomiast zamieszczać elementów, które wykraczają poza dyspozycję art. 100 ust. 5 ustawy o działalności leczniczej. Nie ma umocowania normatywnego decyzyjne ustalanie przez organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej harmonogramu przyjęć pacjentów dorosłych i dzieci.

Przepisy ustawy o działalności leczniczej, ani też przepisy cyt. wcześniej rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 26 czerwca 2012 r., nie zakazują korzystania przez różne podmioty wykonujące działalność leczniczą z tych samych pomieszczeń i urządzeń. Oczywiste jest przy tym, że wszystkie te podmioty muszą przestrzegać obowiązujących przepisów prawa w zakresie zachowania określonych standardów higieniczno-sanitarnych, aby m.in. zapobiec szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych.

Źródło: Wyrok WSA w Lublinie z dnia 14 maja 2013 r. III SA/Lu 851/12