Ustawa szczególna dotycząca działalności samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej w sposób wyraźny wyłącza tę grupę podmiotów z kategorii przedsiębiorców. Powyższe oznacza, że samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2012 r. (tj. wejścia w życie ustawy o działalności leczniczej) nie jest traktowany jako przedsiębiorca. Wyrok WSA w Krakowie z 9 stycznia 2015 r. sygn. I SA/Kr 1513/14.
W uzasadnieniu wyroku wskazano, że właśnie z powodu niejasności w sposobie definiowania w orzecznictwie zakładów opieki zdrowotnej nowe przepisy wprowadziły wyraźny rozdział pomiędzy sposobem rozumienia składników majątkowych wykorzystywanych do prowadzenia działalności leczniczej, rozumianych jako "substrat majątkowy służący do udzielania świadczeń zdrowotnych w postaci aparatury medycznej, czy też lokali do tego celu przeznaczonych" (uzasadnienie projektu ustawy o działalności leczniczej – druk sejmowy nr 3489 Sejmu VI kadencji), a statusem konkretnych podmiotów (w ww. projekcie zawarto wyraźne zastrzeżenie, że: "Należy podkreślić, że w odniesieniu do jednostek sektora finansów publicznych wykonujących działalność leczniczą ich status prawny będzie co do zasady zbliżony do statusu innych podmiotów wykonujących działalność leczniczą, poza tym podmioty te będą przedsiębiorcami w rozumieniu Kodeksu cywilnego, lecz nie przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, co umożliwi im funkcjonowanie bez konieczności dokonywania wpisu do rejestru przedsiębiorców i spełniania obowiązków wynikających z przepisów o swobodzie działalności gospodarczej"). Biorąc nawet pod uwagę, że w projekcie ustawy wskazywano, że samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej będą traktowane jako "przedsiębiorcy w rozumieniu Kodeksu cywilnego" to Sąd zauważa, że w tekście uchwalonej ustawy brak takiego wyraźnego odwołania się do kodeksu cywilnego, a tym bardziej do art. 43(1) k.c. zawierającego definicję przedsiębiorcy. Nie ma więc podstaw, aby stosować definicję z zakresu prawa prywatnego i to w sytuacji gdy ani ustawa podatkowa, ani ustawa ustrojowa tj. ustawa o działalności leczniczej, do takich przepisów się nie odwołuje.
Wyrok jest nieprawomocny.
Źródło: CBOSA
