Publikujemy fragmenty uzasadnienia ciekawego wyroku WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 9 kwietnia 2014 r. II SA/Go 232/14. Wyrok nie jest jeszcze prawomocny. Wniosek jaki płynie wyroku jest dosyć smutny – ZUS mógł wprowadzić w błąd szpital, a skutki tego poniesie samorząd, no chyba że zdecyduje się na wniesienie pozwu cywilnego.

Czego dotyczyła sprawa? W kontekście planowanego przekształcenia Szpital zwrócił się do ZUS o informację o stanie zobowiązań podmiotu leczniczego w części finansowanej przez płatnika oraz na Fundusz Pracy, z wyłączeniem składek na ubezpieczenie emerytalne. W reakcji na powyższe, ZUS przedłożył wyliczenie (w ocenie samorządu województwa, który prowadził SP ZOZ było to zaświadczenie). W oparciu ten dokument Województwo przejęło zobowiązania SP ZOZ, a następnie organ tworzący wystąpił do ZUS z wnioskiem o umorzenie należności we wskazanych w zaświadczeniu wysokościach. Zarząd Województwa podjął uchwałę co do wysokości przejętych od Szpitala zobowiązań w stosunku do ZUS pozostając w przeświadczeniu, że całość tych zobowiązań ulegnie umorzeniu na podstawie art. 191 i art. 192 ustawy o działalności leczniczej. Decyzją o umorzeniu ZUS nie objął całości wniosku o umorzenie. Należność podlegająca umorzeniu – zgodnie z uprzednim wyliczeniem ZUS – była wykazana w wyżej kwocie.

Sąd oddalając skargę Województwa, w uzasadnieniu wyroku wskazał, że umorzenie wskazanych w ustawie o działalności leczniczej należności następowało z mocy prawa. Skutkiem przyjętej przez ustawodawcę konstrukcji jest to, że umorzeniu nie podlegają należności w wysokościach wyższych (ale również - niższych), aniżeli faktycznie istniejące. A zatem jeżeli nawet w uprzednio wydanym zaświadczeniu organ określił wysokość danych kwot, to - de facto i de iure - umorzeniu podlegały należności w wysokościach faktycznie istniejących. Błędne dane zawarte w zaświadczeniu o jakim mowa w art. 217 i nast. kpa, mogą stanowić podstawę do skierowania ewentualnych roszczeń odszkodowawczych.

Źródło: CBOSA