WSA w Poznaniu: Jedyny wyjątek od zasady, że świadczenie przysługuje osobie zobowiązanej do alimentacji przewidziano w art. art. 17 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Z przepisu tego wynika, iż świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przysługuje wprawdzie opiekunowi faktycznemu. Jednakże należy mieć na uwadze, iż przepisy wyraźnie wskazują, iż ma być to opiekun faktyczny dziecka, przez którego ustawodawca rozumie osobę faktycznie opiekującą się dzieckiem, która wystąpiła z wnioskiem do sądu rodzinnego o przysposobienie dziecka.

Sąd orzekający w sprawie zwrócił uwagę, że powyższa kwestia stanowiła przedmiot pogłębionej analizy Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z dnia 7 marca 2019 r., sygn. akt I OSK 4353/18, LEX nr 2779302), w którym sąd ten stwierdził, że niedopuszczalne jest sądowe uzupełnianie ustawowego katalogu uprawnień socjalnych, gdyż przepisy Konstytucji RP (Sąd wskazał tu na art. 32 Konstytucji RP) nie mogą być samoistnym źródłem roszczeń, spełniają rolę wzorca konstytucyjnego, określającego w sposób ogólny zakres i formy zabezpieczenia społecznego. Nie można zatem, powołując się na ogólne zasady konstytucyjne, wyprowadzać wniosków, że prokonstytucyjna wykładnia art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych pozwala przyjąć, że świadczenie pielęgnacyjne przysługuje również osobie niezobowiązanej do alimentacji, która sprawuje opiekę nad osobą niepełnosprawną. W wyroku tym sąd też wskazał, że nie jest intencją ustawodawcy wspieranie wszystkich osób, które dobrowolnie podejmują się opieki nad niepełnosprawnym członkiem szeroko rozumianej rodziny.

Wyrok WSA w Poznaniu z 19 maja 2022 r. sygn. II SA/Po 64/22. Wyrok jest nieprawomocny.

Źródło: orzeczenia.nsa.gov.pl