Ustawa o pomocy państwa w wychowaniu dzieci wprowadza własną definicję dziecka niepełnosprawnego. W świetle art. 2 pkt 9 omawianej ustawy, za dziecko takie uważa się dziecko legitymujące się orzeczeniem o niepełnosprawności określonym w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych albo orzeczeniem o umiarkowanym lub znacznym stopniu niepełnosprawności. Tak wynika z wyroku WSA w Łodzi z 11 stycznia 2017 r. sygn. II SA/Łd 715/16.

Sąd wskazał, że z brzmienia art. 2 pkt 9 ustawy nie można wywieść, iż dzieckiem niepełnosprawnym w rozumieniu tejże ustawy jest dziecko, które legitymuje się orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności. Niewątpliwe gdyby ustawodawca miał zamiar objęcia rodzin, w których znajduje się dziecko legitymujące się lekkim stopniem niepełnosprawności, wyższym kryterium dochodowym, o którym mowa w art. 5 ust. 4 ustawy, wymieniłby wprost tenże stopień niepełnosprawności, definiując w art. 2 pkt 9 ustawy pojęcie niepełnosprawnego dziecka.

Źródło: CBOSA