Systemowa i funkcjonalna wykładnia art. 17 ust. 3a pkt 1 i 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2015 r., poz. 2156 ze zm.) prowadzi do konkluzji, że najbliższą dla ucznia niepełnosprawnego, którego kształcenie i wychowanie odbywa się na podstawie art. 71b ustawy o systemie oświaty, szkołą podstawową i gimnazjum, jest tylko taka jednostka z wymienionych wyżej placówek oświatowych, która zapewnia odpowiednią ze względu na rodzaj niepełnosprawności formę kształcenia. Tak wynika z wyroku WSA w Białymstoku z 9 sierpnia 2016 r. sygn. II SA/Bk 188/16.

Odnosząc się do okoliczności sprawy sąd zwrócił uwagę, że warunki kształcenia, wychowania i opieki nad uczniem objętym orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego winny uwzględniać szczególne potrzeby psychofizyczne i edukacyjne dzieci, rodzaje niepełnosprawności, wymagające stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy, szczegółowy zakres indywidualnego programu edukacyjno – terapeutycznego a także zatrudnienie specjalistów do realizacji potrzeb dzieci. Sąd przy okazji zwrócił uwagę, że prawdopodobny koszt zorganizowania przez gminę spełniającego powyższe wymogi specjalnego kształcenia syna skarżącej w najbliższej szkole podstawowej zdecydowanie przewyższałby wydatki związane z partycypacją gminy w transporcie ucznia wraz z opiekunem do szkoły we wskazanej przez matkę ucznia szkoły dwa razy w miesiącu.

Źródło: CBOSA