Organ w toku rozpoznawania wniosku o umorzenie należności wynikających z ostatecznych decyzji administracyjnych winien się pochylić nad kwestią przedawnienia dochodzonych zobowiązań.

Przemawia za tym usytuowanie instytucji przedawnienia w przepisie art. 104 ustawy o pomocy społecznej. Zawarte tu regulacje dotyczą wszak zasad egzekwowania kwot wynikających z ostatecznych decyzji organów pomocowych, a takie usytuowanie instytucji przedawnienia, wskazuje na celowość badania kwestii przedawnienia należności, tym bardziej w toku postępowania z wniosku o umorzenie należności. Tak wynika, że wyroku WSA w Szczecinie z 24 marca 2016 r. sygn. II SA/Sz 969/15.

Sąd wskazał, że również względy ekonomiki procesowej i racjonalności postępowania wskazują na celowość ustalenia, czy nie doszło do przedawnienia należności bowiem wydaje się niecelowym wręcz przeprowadzenie np. całego postępowania wyjaśniającego, czy rozpoznawczego dotyczącego należności, aby na koniec stwierdzić, że nie mogą one zostać wyegzekwowane, gdyż uległy przedawnieniu. Ustawa o pomocy społecznej milczy, jaką formę winno przybrać ustalenie w toku rozpatrywania sprawy przez organ, że doszło do przedawnienia, o którym mowa w art. 104 ust. 5 ww. ustawy. Zdaniem sądu, w przypadku postępowania w trybie art. 104 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, należałoby rozważyć, czy przedawnienia należności nie należy traktować jako innego szczególnie uzasadnionego przypadku umorzenia należności, o którym mowa w części pierwszej ust. 4 art. 104 ustawy.

Wyrok jest nieprawomocny.

Źródło: CBOSA