Stosownie do regulacji zawartej w art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych, przysługuje prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej. Osobę tę kieruje się do domu pomocy społecznej odpowiedniego typu, zlokalizowanego jak najbliżej miejsca zamieszkania osoby kierowanej, chyba że okoliczności sprawy wskazują inaczej, po uzyskaniu zgody tej osoby lub jej przedstawiciela ustawowego na umieszczenie w domu pomocy społecznej.

Decyzja o skierowaniu do domu pomocy społecznej zawiera w istocie trzy elementy: skierowanie, rozstrzygnięcie o umieszczeniu i o kosztach pobytu.

Wskazać należy, że wprawdzie zmiana okoliczności faktycznych, związanych z każdym z tych elementów, uprawnia do zmiany decyzji w trybie art. 106 u.p.s., jednakże pamiętać przy tym trzeba, iż skierowanie do domu pomocy społecznej oznacza, że podopieczny spełnia przesłanki do skorzystania z tej formy pomocy, określone w art. 54 u.p.s. Tak więc kwestie związane z umieszczeniem w określonym ośrodku i ustalenie zasad odpłatności i ewentualne zmiany w tym zakresie, co do zasady nie mają wpływu na byt rozstrzygnięcia o skierowaniu do domu pomocy społecznej.

Reasumując, zmiana okoliczności faktycznych, polegających na rozwiązaniu przez miasto umowy o świadczenie usług z podmiotem prowadzącym DPS, jak również oświadczenie danej osoby o rezygnacji z pobytu w DPS nie stanowił podstawy do wygaszenia w oparciu o przepis art. 162 § 1 pkt 1 k.p.a. decyzji kierującej do tego Domu, z uwagi na brak takiej możliwości na gruncie ustawy o pomocy społecznej. 

Przesłanki te stanowią natomiast podstawę do ewentualnej zmiany tej decyzji w trybie art. 106 ust. 5 zdanie drugie ustawy o pomocy społecznej w zw. z art. 163 k.p.a. (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 25 marca 2014 r. II SA/Łd 147/14).

Źródło: CBOSA