Pomoc społeczna nie rozwiązuje problemów życiowych rodzin, czy osób, a jej celem może być jedynie częściowe i chwilowe ułatwienie przezwyciężenia trudnych sytuacji życiowych osób potrzebujących pomocy. Nie są to środki przeznaczane na podwyższenie stopy życiowej lecz celem ich jest wsparcie umożliwiające godne życie.

Należy wskazać, że podstawową zasadą przyznawania świadczeń z pomocy społecznej wynikającą z przepisu art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, jest zasada niezbędności, przez którą należy rozumieć dążenie do zaspokojenia potrzeb osób i rodzin na poziomie elementarnym, a także pomoc w przezwyciężaniu trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy. Potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej (art. 3 ust. 3 i ust. 4 ustawy).

Należy podkreślić, że na gruncie obowiązującego prawa pomoc społeczna ukierunkowana jest na subsydiarność środków społecznych, które uruchamiane być powinny tylko wówczas, gdy osoby i rodziny nie są w stanie przezwyciężyć trudnych sytuacji we własnym zakresie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 września 2007 r. sygn. akt I OSK 1851/06 nie publ.). Bez wątpienia trzeba przyjąć, że pomoc społeczna nie rozwiązuje problemów życiowych rodzin, czy osób, a jej celem może być jedynie częściowe i chwilowe ułatwienie przezwyciężenia trudnych sytuacji życiowych osób potrzebujących pomocy. Nie są to środki przeznaczane na podwyższenie stopy życiowej lecz celem ich jest wsparcie umożliwiające godne życie.

Źródło: Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lutego 2015 r., I SA/Wa 3100/14