Treść przepisu art. 39 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej nie wyklucza co do zasady przyznania świadczenia na pokrycie kosztów dojazdu do lekarzy prywatną komunikacją. Wydatki celowe zawsze są związane z indywidualnymi potrzebami danej strony, wynikającymi z indywidualnego jej stanu zdrowia, jej indywidualnej sytuacji życiowej, losowej czy rodzinnej. Takie stanowisko zajął WSA w Białymstoku w wyroku z 9 kwietnia 2015 r. sygn. I SA/Bk 103/15.

W rozpatrywanej sprawie skarżący otrzymał zasiłek celowy na pokrycie kosztów dojazdu do lekarza ale w wysokości odpowiadającej kosztom przejazdu w komunikacji publicznej. W odwołaniu od decyzji I instancji a następnie w skardze do Sądu skarżący wskazywał, że częściowy paraliż nóg, na który cierpi powoduje utratę równowagi i przewracanie, co jest niebezpieczne i grozi całkowitym unieruchomieniem. Dojazd mógł nastąpić tylko środkami transportu prywatnego również z uwagi na odległe i nieskomunikowane bezpośrednio z siedzibą lekarzy miejsce zamieszkania, a także z uwagi na godziny otwarcia gabinetu i zasady rejestracji pacjentów.
Uchylając decyzję administracyjną Sąd wskazał, że organy "narzuciły" stronie sposób zaspokojenia potrzeby koniecznego dojazdu do lekarza z pominięciem zgłaszanej przez stronę konieczności organizowania dojazdu prywatnymi środkami komunikacji z uwagi na skomplikowany stan zdrowia.

Wyrok jest nieprawomocny.

Źródło: CBOSA