Co do zasady - zgodnie z art. 114 ust. 1 Prawa ochrony środowiska (p.o.ś.) - miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powinien wskazywać, które z terenów objętych planem można zaliczyć do terenów wymienionych w art. 113 ust. 2 pkt 1 p.o.ś.

Z planu powinno pośrednio wynikać, na których terenach obowiązują dopuszczalne poziomy hałasu określone rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu
w środowisku.

Natomiast w art. 114 ust. 2 p.o.ś. wprowadzono zasadę, że jeżeli teren może być zaliczony do kilku rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy uznaje się, że dopuszczalne poziomy hałasu powinny być ustalone jak dla przeważającego rodzaju terenu. Oznacza to, że jeżeli przykładowo dany teren jest przeznaczony częściowo pod zabudowę mieszkaniową i częściowo na cele rekreacyjno-wypoczynkowe, to należy ustalić, który rodzaj terenu przeważa na tym obszarze. 

Art. 114 ust. 2 p.o.ś. nie będzie miał zastosowania w sytuacji kiedy przeznaczenie podstawowe nie jest "wrażliwe hałasowo". Przepis nie będzie miał więc zastosowania, jeżeli plan miejscowy nie odnosi się do dwóch różnych terenów ochrony akustycznej. Przepis art. 114 ust. 2 p.o.ś. ma zastosowanie wyłącznie do ustalenia terenu przeważającego spośród terenów wymienionych w art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy, a nie spośród terenów o dowolnym przeznaczeniu.

Źródło: orzeczenia.nsa.gov.pl