W art. 80 ust. 2 ustawy środowiskowej uregulowano podstawowe kryterium (poza wyjątkami wynikającymi z tego przepisu) oceny zamierzeń inwestycyjnych podmiotu ubiegającego się o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

W myśl tego przepisu właściwy organ wydaje decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach po stwierdzeniu zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeżeli plan ten został uchwalony.

Brak zgodności planowanego przedsięwzięcia z obowiązującym na danym terenie miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego stanowi samoistną przesłankę do odmowy ustalenia przez właściwy organ środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia, na podstawie art. 80 ust. 2 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenie oddziaływania na środowisko (ustawa środowiskowa). 

Jak wynika z rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego poczynionych w wyroku z dnia 28 września 2022 r. (III OSK 1902/21) zgodnie z art. 22 Konstytucji RP, ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny. Tego rodzaju ograniczeniem mogą być ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, którego uchwalenie następuje na podstawie przepisów ustawy i którego przepisy nie mogą być kwestionowane w obecnym postępowaniu administracyjnym. Tego rodzaju ograniczeniem jest w ocenie NSA również wymóg zgodności planowanego przedsięwzięcia z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Jak podkreślił NSA nie stanowi zatem naruszenia art. 22 Konstytucji RP zgodna z prawem odmowa ustalenia środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia będąca konsekwencją zastosowania art. 80 ust. 2 ustawy środowiskowej. Nie stanowi to również w żadnym wypadku ograniczenia prawa własności (art. 64 ust. 3 Konstytucji RP).

Źródło: orzeczenia.nsa.gov.pl