Rolą organów odpowiedzialnych za opracowanie UPUL jest ustalenie, czy działki opisane ewidencyjnie jako leśne w istocie stanowią las w rozumieniu przepisów ustawy o lasach – orzekł WSA w Kielcach.
Sąd badał, czy organy orzekające w sprawie (starosta i SKO) poczyniły prawidłowe ustalenia faktyczne i analizę prawną dla oceny, czy zgłoszone przez skarżącą zastrzeżenia do projektu UPUL są uzasadnione oraz czy w uzasadnieniu wydanych decyzji organy te przedstawiły przekonywującą argumentację na poparcie wydanych rozstrzygnięć nieuwzględniających te zastrzeżenia.
Zastrzeżenia do UPUL dotyczyły uwzględniania w projekcie planu odnośnie działki skarżącej powierzchni lasu w części nieodpowiadającej rzeczywistemu zasięgowi lasu na tym gruncie. Skarżąca powoływała się na przebieg procedury uchwalenia UPUL i ostateczną treść takiego planu. Podniesiono, że celem UPUL jest przedstawienie rzeczywistego stanu lasu, a nie powielanie zapisów niezgodnych z rzeczywistością. Wśród zarzutów znalazło się również pozostawienie bez rozpoznania wniosku o przeprowadzenie rozprawy administracyjnej na gruncie.
WSA wprost stwierdził, że organom orzekającym w sprawie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych i ich prawnomaterialnej ocenie umknął zasadniczy cel, dla którego sporządzany jest każdy plan urządzenia lasu, tj. przeprowadzenie inwentaryzacji stanu lasu.
UPUL jest aktem planowania, w konsekwencji czego jego zapisy mają w okresie obowiązywania służyć realizacji celów określonych ustawą o lasach (dalej: uol), które sprowadzają się do prowadzenia na terenie objętym planem właściwej gospodarki leśnej, m.in. w myśl zasad określonych w art. 8 uol (powszechna ochrona lasów, trwałość utrzymania lasów, ciągłość i zrównoważone wykorzystanie wszystkich funkcji lasów, powiększanie zasobów leśnych).
Aby tak się stało, tereny objęte docelowo UPUL muszą być należycie zinwentaryzowane i opisane, zgodnie z przepisami uol oraz wydanych do ustawy aktów wykonawczych. UPUL powinien zawierać wyłącznie dane aktualne w chwili jego opracowywania, to znaczy, że plan powinien swą treścią obejmować grunty będące lasami. Zatem rolą organów odpowiedzialnych za opracowanie UPUL jest ustalenie, czy działki opisane ewidencyjnie jako leśne w istocie stanowią las w rozumieniu przepisów uol.
W omawianej sprawie organy powołały się na dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków (EGiB), upatrując tym samym w zapisach ewidencyjnych związania, jakiego nie sposób zaakceptować w świetle uol. Związanie to dotyczy bowiem tego etapu sporządzania planu, w którym dochodzi do ustalenia, jakie tereny mają podlegać inwentaryzacji, a więc jakie grunty mają potencjalnie znaleźć się w granicach projektowanego planu. Nie oznacza to jednak, że docelowo wszystkie grunty wskazane ewidencyjnie jako leśne mają zostać objęte planem. Na skutek bowiem przeprowadzonych w toku inwentaryzacji oględzin poszczególnych działek może okazać się, iż charakterystyka określonych gruntów przestała odpowiadać definicji lasu i powinna zostać wyłączona z planu. Inwentaryzacja ma więc doprowadzić do ustalenia rzeczywistego stanu poszczególnych gruntów, by projektowany plan odpowiadał rzeczywistości, nie stanowiąc wyłącznie powielenia formalnych zapisów ewidencyjnych niemających pokrycia z rzeczywistością. Zatem wyłącznie dokładne ustalenie, jaki jest aktualnie stan lasu na gruncie objętym inwentaryzacją w ramach procedury sporządzania planu urządzenia lasu, będzie służyło prowadzeniu prawidłowej gospodarki leśnej, gdyż będzie obejmować grunty faktycznie będące lasami w rozumieniu przepisów ustawy o lasach.
Reasumując, jeżeli skarżąca wniosła zastrzeżenia do projektu UPUL w zakresie powierzchni ujętego w tym projekcie lasu odnośnie konkretnej działki, to obowiązkiem organów w sprawie uznania lub nieuznania takich zastrzeżeń było zweryfikowanie słuszności twierdzeń strony za pomocą dostępnych środków dowodowych.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z 06.09.2022 r., sygn. II SA/Ke 342/22, orzeczenie nieprawomocne
Źródło: orzeczenia.nsa.gov.pl
