Rada Gminy przyjęła uchwałę w sprawie uchwalenia planu miejscowego. Jedno z postanowień planu brzmiało następująco: „zaopatrzenie w ciepło: ze źródeł ciepła o sprawności nie mniejszej niż 80%, opartych na paliwach stałych, ciekłych i gazowych, a także ciepło wytworzone z energii elektrycznej, energii odnawialnej (z wyjątkiem turbin wiatrowych) oraz pochodzące z sieci ciepłowniczej”. Wojewoda zaskarżył to postanowienie, a w odpowiedzi na skargę Gmina przychyliła się do argumentacji organu nadzoru.

W ocenie organu nadzoru wyżej wskazana regulacja podjęta została z przekroczeniem art. 15 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w związku z art. 96 ustawy – Prawo ochrony środowiska, ponieważ ustalenie zakazów w zakresie eksploatacji instalacji oraz określanie parametrów technicznych, rozwiązań technicznych lub parametrów emisji instalacji należy do kompetencji sejmiku województwa, a nie do kompetencji organu stanowiącego gminy. Zgodnie bowiem z art. 96 ust. 1 POŚ to „Sejmik województwa może, w drodze uchwały, w celu w celu zapobieżenia negatywnemu oddziaływaniu na zdrowie ludzi lub na środowisko, wprowadzić ograniczenia lub zakazy w zakresie eksploatacji instalacji, w których następuje spalanie paliw.”.

Jak przypomniał WSA, przychylając się do skargi, przepisy gminne mogą być wydawane wyłącznie w ramach obowiązujących przepisów wyższego rzędu i w zakresie upoważnień wyraźnie tam przyznanych organom gminy. Akty prawa miejscowego nie mogą regulować materii należących do przepisów wyższego rzędu i nie mogą stać z nimi w sprzeczności. Sąd podkreślił przy tym, że nie mogą budzić najmniejszej wątpliwości intencje Rady Gminy nakierowane na ochronę środowiska poprzez reglamentację możliwości stosowania źródeł ciepła. Jednakże takim działaniem gminny prawodawca wkroczył w uprawnienia innego podmiotu uprawnionego do uregulowania przedmiotowego zagadnienia.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 maja 2019 r., II SA/Wr 154/19

Źródło: CBOSA