Nie ulega wątpliwości, że organ w sposób prawidłowy zakwalifikował przedmiotową halę namiotową jako budynek, bowiem posiada ona wszystkie cechy, o których mowa w art. 3 pkt 2 P.b.

Nie ulega wątpliwości, że hala namiotowa nie jest tymczasowym obiektem budowlanym w rozumieniu P.b., gdyż jest ona połączona trwale z gruntem, i jednocześnie organ podatkowy wykazał, że posiada ona cechy budynku, co przesądza o zasadności jej opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

Omawiany obiekt budowlany jest trwale związany z gruntem, jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiada fundamenty i dach.

Nie jest przedmiotem sporu wydzielenie obiektu z przestrzeni za pomocą ścian z blachy trapezowej, ani też, że posiada on fundament, czyli element konstrukcji budowlanej, w jej najniższej części, mający za zadanie przekazanie ciężaru obiektu na grunt.

Sporna hala magazynowa, posiada wprawdzie konstrukcję namiotową, ale posadowiona została na betonowych blokach kotwiących o wymiarze 80 x 80 x 100, które pełnią funkcję stabilizującą, przeciwdziałają przemieszczeniu i odrywaniu ram. Bloki posadowione są na głębokości 1,0 m poniżej przyległego terenu.

Odnosząc się do argumentacji skarżącego dotyczącej braku trwałego połączenia z gruntem, wskazać należy na stanowisko NSA, zawarte w wyroku z dnia 29 lipca 2010 r., sygn. akt II OSK 1233/09, zgodnie z którym obiekt budowlany trwale związany z gruntem musi co do zasady posiadać mocne połączenie w takim stopniu, że odłączenie spowodowałoby zasadniczą zmianę w sensie technicznym uniemożliwiającą np. ponowne posadowienie danego obiektu w innym miejscu bez konieczności ponownego przygotowania podłoża. W innym wyroku wskazano, że cecha związania z gruntem sprowadza się do posadowienia obiektu na tyle trwale, aby zapewnić mu stabilność i możliwość przeciwdziałania czynnikom zewnętrznym mogącym go zniszczyć, spowodować przesunięcie lub przewrócenie.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 11 października 2018 r., I SA/Rz 737/18