Konieczność przeprowadzenia remontu budynku nie jest przyczyną technologiczną uniemożliwiającą wykorzystywanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej. Jeżeli budynek istnieje, wyłączony jest jedynie z eksploatacji i został przeznaczony do zbycia to obiektywne przekonanie podatnika, czy też samo jego oświadczenie o niemożności wykorzystania budynku do prowadzonej działalności, nie jest dowodem, na którym można by oprzeć ustalenie o technicznych względach wykluczających możliwość wykorzystania ich do takiej działalności.

Definicja legalna budynku związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, odwołuje się m.in. do pojęcia "względów technicznych", które ma charakter zwrotu niedookreślonego. Posłużenie się w tekście ustawy tego rodzaju sformułowaniem, które charakteryzuje się szeroką otwartością znaczeniową, ma na celu uelastycznienie regulacji normatywnej i umożliwia dokonywanie zabiegów kwalifikacyjnych na podstawie różnorodnych stanów faktycznych. Ustalenie konkretnego przedmiotu opodatkowania przez pryzmat wskazanej normy nie może zatem ograniczać się do prostego mechanizmu subsumpcji, ale wymaga starannej i uzasadnionej oceny, zrelatywizowanej do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W orzecznictwie sądowym wypracowano szereg dyrektyw, ukierunkowujących ocenę i kwalifikację konkretnych stanów faktycznych z perspektywy omawianego przepisu. Jak trafnie wskazał sąd administracyjny pierwszej instancji w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia, "aby budynek mógł zostać wyłączony z opodatkowania stawką jak dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę, względy techniczne muszą mieć charakter trwały i obiektywny". 

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2018 r. II FSK 2615/16