Podstawą prawną uzgodnienia projektu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, dokonywanego przez właściwego zarządcę drogi - w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa drogowego, jest przepis art. 35 ust. 3 u.d.p. Stanowi on, iż: "zmianę zagospodarowania terenu przyległego do pasa drogowego, w szczególności polegającą na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, zarządca drogi uzgadnia w zakresie możliwości włączenia do drogi ruchu drogowego spowodowanego tą zmianą".
Sformułowanie "możliwość włączenia do drogi ruchu drogowego" należy rozumieć zgodnie ze stanowiskiem organu, jako zapewnienie obsługi komunikacyjnej danej działki poprzez zjazd. Decydowanie o możliwości skomunikowania nieruchomości przyległej z drogą publiczną należy do wyłącznej kompetencji zarządcy tej drogi, tj. w omawianej sprawie - do zarządcy drogi krajowej nr (...).
Wyjaśnienia w tym miejscu wymaga, wbrew stanowisku Skarżącej, iż o dostępie bezpośrednim do drogi publicznej mówimy wtedy, gdy działka posiada bezpośredni zjazd z tej drogi, natomiast dostęp pośredni odbywa się z wykorzystaniem istniejącego zjazdu do nieruchomości sąsiadującej z terenem inwestycji, po ustanowieniu służebności przejścia i przejazdu. Samo położenie działki przy drodze publicznej nie uprawnia jej właściciela bądź użytkownika do bezprawnego urządzenia do niej dojazdu. Prawo to może być nabyte jedynie w drodze odrębnego postępowania administracyjnego, przeprowadzonego na wniosek właściciela/użytkownika działki, w trybie art. 29 ust. 1 i ust. 3 u.d.p.
W przedstawionym zarządcy drogi krajowej do uzgodnienia projekcie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie określono natomiast w sposób precyzyjny dostępu do drogi publicznej, albowiem w ust. 2 pkt 2.6 ppkt a wskazano jedynie, iż obsługa komunikacyjna: ma się odbywać zgodnie z obowiązującymi przepisami. Brak jest natomiast jakiejkolwiek informacji o istnieniu legalnego zjazdu na nieruchomość skarżącej Spółki, objętej przedmiotową inwestycją. Lakoniczny zapis w projekcie decyzji odnoszący się jedynie do regulacji prawnej, uniemożliwia zarządcy drogi krajowej dokonania uzgodnienia projektu decyzji w oparciu o art. 35 ust. 3 u.d.p., jak również nie czyni zadość przepisowi art. 54 pkt 2 ppkt c upzp, zgodnie z którym, decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego określa m.in. warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a w szczególności obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji. Również, wbrew zarzutowi skargi wskazać należy, iż przedmiotowa inwestycja, nawet jeśli stanowi bezobsługowy obiekt infrastruktury technicznej, to jej realizacja absolutnie spowoduje ruch drogowy na ww działce, chociażby w okresie inwestycyjnym ale również z tytułu przeprowadzania stosownych prac konserwatorskich, ewentualnych napraw czy konieczności wjazdu w przypadkach zdarzeń losowych.
Zatem bezpodstawne jest twierdzenie, iż w niniejszej sprawie niezasadnym jest ustalanie zapewnienia prawidłowego dostępu do drogi publicznej czy wręcz żądanie zaniechania weryfikacji przez Organ decyzji lokalizacji inwestycji celu publicznego pod kątem dostępu do drogi publicznej, jako pozbawionej podstawy prawnej (art. 53 ust. 4 pkt 9 u.p.z.p.).
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 marca 2018 r. IV SA/Wa 323/18
Źródło: CBOSA
