Przepis art. 30 ust. 1 pkt 3 prawa budowlanego wymaga zgłoszenia budowy ogrodzeń o wysokości powyżej 2,20 m oraz budowy ogrodzeń od strony dróg publicznych w rozumieniu u.d.p., a ponadto od strony dróg wewnętrznych będących ulicami lub placami o powszechnej dostępności, jak również od strony torów kolejowych oraz od innych miejsc publicznych niebędących drogami. Jeśli do istniejącej drogi, w tym drogi wewnętrznej, która nie jest drogą publiczną, ma dostęp nieograniczona ilość osób korzystających z tej drogi, to należy przyjąć, że droga ta stanowi miejsce publiczne.

Ustawodawcy w powołanym wyżej przepisie chodzi o drogę w rozumieniu miejsca publicznego (powszechnie dostępnego), a nie drogę w rozumieniu przepisów ustawy o drogach publicznych. W orzecznictwie przyjmuje się, iż miejscem publicznym w rozumieniu art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane jest takie, z którego korzysta nieokreślona liczba niezidentyfikowanych osób. Cechą wyróżniającą takie miejsce publiczne jest niewątpliwie jego powszechna dostępność. Używając w tym przepisie określenia "innych miejsc publicznych" - do których wprost zaliczono wymienione tym przepisem drogi, ulice i place - ustawodawca nie ograniczył się wyłącznie do dróg uznanych za publiczne w rozumieniu ustawy o drogach publicznych, lecz wyraźnie rozszerzył to pojęcie do wszystkich miejsc, które mogą być uznane za publiczne, a więc ogólnodostępnych, z których korzysta nieokreślona liczba niezidentyfikowanych osób. Nie można mieć zatem wątpliwości, iż takie miejsca jak drogi w osiedlach mieszkaniowych, place przed dworcami i portami czy pętle autobusowe są miejscami publicznymi w podanym wyżej znaczeniu. Brak byłoby racjonalnych przesłanek do uznania, iż obowiązek zgłaszania zamiaru budowy ogrodzenia dotyczy tylko dróg publicznych, a nie miejsc publicznych uznanych za drogi wewnętrzne.

 Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2017 r. II OSK 2623/15

Źródło: CBOSA