16 lipca 2016 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych. Ustawa ta określa warunki i tryb lokalizacji i budowy elektrowni wiatrowych oraz warunki lokalizacji elektrowni wiatrowych w sąsiedztwie istniejącej albo planowanej zabudowy mieszkaniowej (art. 1 ust. 1).

Jak wynika z art. 3 tej ustawy, lokalizacja elektrowni wiatrowej następuje wyłącznie na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zwrot "wyłącznie" oznacza, iż w przypadku barku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie jest możliwa lokalizacja elektrowni wiatrowej w oparciu o decyzję w warunkach zabudowy. Potwierdza to treść przepisów przejściowych do powołanej ustawy. Zgodnie z art. 14 ust. 5 postępowania w przedmiocie wydania decyzji o warunkach zabudowy, dotyczące elektrowni wiatrowych, wszczęte i niezakończone do dnia wejścia w życie ustawy umarza się. Natomiast decyzje o warunkach zabudowy dotyczące elektrowni wiatrowych wydane przed dniem wejścia w życie ustawy tracą moc, chyba że przed dniem wejścia w życie ustawy wobec inwestycji nimi objętych wszczęto postępowanie o wydanie pozwolenia na budowę.

Ustawodawca w art. 14 ust. 5 i 6 ustawy o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych posługuje się zwrotem "decyzja WZ". Zawarty w art. 2 słowniczek pojęć nie zawiera definicji tego zwroty niemniej z art. 5 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy wynika, iż przez "decyzję WZ" należy rozumieć decyzję o warunkach zabudowy, o której mowa w art. 4 ust. 2 pkt 2 i w art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Reasumując, w świetle powołanej regulacji, od dnia 16 lipca 2016 r. brak jest podstawy prawnej do wydania decyzji o warunkach zabudowy dotyczącej elektrowni wiatrowych. Od tej daty brak jest zatem podstawy do wszczynania postępowań administracyjnych w tych sprawach, a wszczęte postępowania podlegają umorzeniu jako bezprzedmiotowe, bowiem nie mogą się zakończyć wydaniem decyzji merytorycznej (ustalającej lud odmawiającej ustalenia warunków zabudowy). Taka decyzja merytoryczna obarczona byłaby istotną wadą, o której mowa w ar 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 maja 2017 r. II SA/Po 173/17

Źródło: CBOSA