Wskaźnik Big Maca (z ang. Big Mac Index) jest nieformalnym wskaźnikiem wprowadzonym przez „The Economist” w 1986 roku, służącym do pomiaru parytetu siły nabywczej.

Należy zaznaczyć, że nie jest to jednak klasyczny wskaźnik parytetu siły nabywczej ponieważ oparty jest on tylko na jednym produkcie, podczas gdy powinien on uwzględniać sztywny koszyk dóbr.

Wskaźnik Big Maca obliczany jest w oparciu do ceny hamburgera Big Mac w sieci barów McDonald's. Wskaźnik obliczany jest dla ponad 100 państw.

Poziom wskaźnika wyznaczany jest przez podzielenie ceny Big Maca w lokalnej walucie przez średnią cenę podwójnego hamburgera Big Mac płaconą w USA. Następnym krokiem jest porównanie tak wyznaczonego kursu z aktualnym kursem rynkowym, dzięki czemu można oszacować potencjał danej waluty do wzmocnienia lub osłabienia względem USD.

Jeżeli w danym kraju cena hamburgera jest wyższa od tej w USA, to oznacza, że waluta tego kraju jest przewartościowana i należy oczekiwać osłabienia jej względem dolara amerykańskiego.

Uzasadnienie stosowania tego wskaźnika:
Powody wybrania amerykańskiego hamburgera na dobro porównywalne na całym świecie są następujące:

• Jest to produkt rozpowszechniony i stosunkowo standardowy.
• W przypadku hamburgera nie odbywa się handel międzynarodowy, to znaczy, jeden kraj nie sprzedaje drugiemu hamburgerów, tylko produkuje je sam. To zapobiega kształtowaniu się cen w oparciu o handel międzynarodowy.

Jednak, ze względu na inne czynniki, takie jak na przykład konkurencyjność, porównywanie cen hamburgerów marki McDonald′s nie stało się metodą powszechnie stosowaną, ale wyciągnięto z niej wiele ciekawych wniosków (na przykład w raporcie opublikowanym pod koniec lipca 2007 roku możemy wyczytać, że najtańszego hamburgera kupimy w Chinach). Sami twórcy zaś podkreślają, że Indeks Big Maca należy traktować z przymrużeniem oka.

Źródło: economist.com, finansopedia.forsal.pl oraz forum.pieniadz.pl