Darowizna zawarta między powiatem i gminą,  bez zgody rady powiatu może być ważna. Takie wnioski płynął z uchwały Sądu najwyższego z dnia 6 grudnia 2012 r. (sygn. akt CZP III 76/12) - LexPolonica nr 4142475.

Sąd Najwyższy w powołanej uchwale dokonał odpowiedzi na wątpliwość prawną dotyczącą skutku jaki należy przypisać umowie darowizny pomiędzy jednostkami samorządu terytorialnego zawartej bez wymaganej zgody. Art. 13 ust. 2a ustawy o gospodarce nieruchomościami przewiduje, że darowizny nieruchomości stanowiącej własność jednostki samorządu terytorialnego dokonuje organ wykonawczy – za zgodą rady albo sejmiki. Jednakże przepis ten nie wyjaśnia powyżej wskazanej wątpliwości. Zgodnie zaś z art. 58 kodeksu cywilnego czynność prawna sprzeczna z ustawą jest nieważna. W takiej sytuacji można by przyjąć, iż brak zgody rady powiatu powoduje nieważność umowy.
Natomiast działanie z pominięciem regulacji art. 13 ust. 2a ustawy o gospodarce nieruchomościami prowadzi do wniosku, iż czynność jest dokonana sprzecznie z ustawą i jako taka jest bezwzględnie nieważna. Podobne poglądy Sąd Najwyższy wyrażał już wielokrotnie.
W związku z powyższym sąd okręgowy, który rozpatrywał zażalenie obdarowanej gminy postanowił skierować do Sądu Najwyższego pytanie prawne w zakresie rozstrzygnięcia tejże wątpliwości.

Odpowiadając, Sąd Najwyższy stwierdził, że do umowy darowizny nieruchomości, stanowiącej własność powiatu, zawartej bez wymaganej do jej ważności zgody rady powiatu (art. 13 ust 2a ustawy), ma zastosowanie art. 103 kodeksu cywilnego.

Co wynika z tego przepisu? Przede wszystkim to, że jeżeli w chwili zawierania umowy, w tym przypadku umowy darowizny, nie było ustawowo wymaganej zgody, to strona umowy może wyznaczyć osobie, w której imieniu została ona zawarta (w tym wypadku radzie powiatu), odpowiedni termin jej potwierdzenia. Gdy zaś takiego potwierdzenia nie będzie gmina powinna zwrócić nieruchomość.