Obowiązujące przed wejściem w życie ustawy o działalności leczniczej przepisy ustanawiały obowiązek zaopatrywania w znaki identyfikacyjnej wyłącznie noworodki urodzone w szpitalu oraz dzieci w wieku do lat 7. Ustawa rozszerzyła ten obowiązek na wszystkich pacjentów przyjmowanych do szpitala. Szczegóły określają przepisy wykonawcze.

Zgodnie z przesłanym do Zespołu ds. Ochrony Zdrowia i Polityki Społecznej projektem rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie warunków, sposobu i trybu zaopatrywania pacjentów szpitala w znaki identyfikacyjne oraz sposobu postępowania w razie stwierdzenia ich braku:

• dane wymagane przez ustawę zostaną zapisane w formie znaku identyfikacyjnego na opasce, zakładanej na nadgarstek albo kostkę nogi pacjenta, a w przypadku gdy pacjentem jest noworodek – na oba nadgarstki albo obie kostki nóg, przy czym zapięcie opaski powinno być wykonane w sposób uniemożliwiający jej zsuwanie się albo zdejmowani w trakcie pobytu w szpitalu;
• pacjenta zaopatruje się w znak identyfikacyjny przy przyjęciu do szpitala po ustaleniu jego tożsamości, chyba że pacjent potrzebuje natychmiastowego udzielenia świadczenia zdrowotnego ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia – w tym przypadku zaopatrzenia w znak identyfikacyjny dokonuje się po udzieleniu świadczenia. Noworodka urodzonego w szpitalu zaopatruje się w znak identyfikacyjny niezwłocznie po urodzeniu, w miarę możliwości w obecności matki. Pacjenta, którego tożsamości nie można ustalić przy przyjęciu do szpitala, zaopatruje się w znak identyfikacyjny zawierający oznaczenie „NN” oraz dodatkowe oznaczenie numeryczne, umożliwiające identyfikację pacjenta do czasu ustalanie jego tożsamości;
• w przypadku, gdy nie jest możliwe założenie opaski dziecku, które nie ukończyło 6 roku życia, wykonuje się zdjęcie dziecka i zdjęcie jego twarzy w zbliżeniu. Zdjęcie twarzy dziecka w zbliżeniu umieszcza się w widocznym miejscu na jego łóżku albo inkubatorze i zabezpiecza przed usunięciem przez osobę nieuprawnioną.