Decyzja pozbawiająca statusu osoby bezrobotnej będzie określała termin utraty statusu bezrobotnego z mocą wsteczną (Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 września 2016 r., I OSK 227/15).
Definicja osoby bezrobotnej jest skonstruowana z dwóch części. W pierwszej z nich, wskazuje się na przesłanki pozytywne, a więc na warunki, które muszą być spełnione, by można było uzyskać (zachować) status bezrobotnego. W drugiej powołuje się grupę przesłanek negatywnych, które uniemożliwiają nabycie (zachowanie) tego statusu.
Z ich zestawienia jednoznacznie wynika, że nie każda osoba rejestrująca się w urzędzie pracy może być uznana za osobę bezrobotną. Wszystkie niezbędne wymogi muszą być spełnione łącznie, co oznacza, że brak któregokolwiek z nich wyklucza nabycie czy zachowanie omawianego statusu osoby bezrobotnej. Nie jest możliwe odstąpienie od tych wymogów nawet ze względu na szczególne uwarunkowania konkretnej sprawy.
Status bezrobotnego, nie zależy od uznania organów orzekających, bowiem brzmienie art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy jest kategoryczne. Żadne inne okoliczności, poza wymienionymi w ustawie, nie mogą mieć zatem znaczenia przy rozstrzyganiu sprawy tego statusu.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, art. 33 ust. 4 pkt 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, wiąże więc skutek w postaci pozbawienia statusu osoby bezrobotnej ze zdarzeniem przesądzającym o tym, że bezrobotny nie spełnia warunków, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 tej ustawy. Wystąpienie jednej z negatywnych przesłanek wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy oznacza, że osoba przestaje być osobą bezrobotną i to z chwilą zaistnienia tego stanu prawnego. Decyzja potwierdza stan prawny, a starosta zmierzając do jej wydania ustala moment niespełnienia warunku.
Termin utraty statusu osoby bezrobotnej w razie wydania decyzji na podstawie art. 33 ust. 4 pkt 1 określony został zatem poprzez odesłanie do momentu niespełniania warunków, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy i konieczne jest ustalenie go przez starostę w zależności od okoliczności sprawy.
Źródło: CBOSA
