Skoro istotą wspólnego gospodarowania jest także pozostawanie na utrzymaniu osoby, z którą się mieszka, to stwierdzony w trakcie wywiadu środowiskowego fakt wspólnego zamieszkiwania strony z matką oraz przeznaczania na utrzymanie domu i rodziny przede wszystkim kwoty świadczenia pielęgnacyjnego matki otrzymywanego z tytułu sprawowanej opieki nad stroną, nie pozwala na traktowanie strony jako osoby samotnie gospodarującej. Tak wynika z wyroku WSA w Białymstoku z 15 listopada 2016 r. sygn. II SA/Bk 453/16.
W uzasadnieniu wskazano, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym jednolicie jest postrzegane rozumienie rodziny według definicji z art. 6 pkt 14 ustawy o pomocy społecznej i odróżnianie osoby samotnie gospodarującej od osoby pozostającej w rodzinie. Sądy zwracają uwagę na takie okoliczności, jak: więzi rodzinne, gospodarcze i ekonomiczne łączące członków rodziny, elementy świadczące o wspólnym gospodarowaniu – utrzymanie porządku i czystości, ponoszenie wydatków na utrzymanie mieszkania, przygotowywanie posiłków, opłacanie czynszu, organizowanie wypoczynku, załatwianie spraw urzędowych, dbałość o zapewnienie odzieży, zakup leków, łączne lub rozdzielne korzystanie z urządzeń technicznych czy sanitarnych, dostęp do pomieszczeń w mieszkaniu (vide: miedzy innymi wyrok WSA w Lublinie sygn. II SA/Lu 195/10). Sąd Najwyższy istotę wspólnego prowadzenia gospodarstwa domowego scharakteryzował jako udział i wzajemną współpracę w załatwianiu codziennych spraw związanych z prowadzeniem domu, również niezarobkowanie i pozostawanie na całkowitym i częściowym utrzymaniu osoby, z którą prowadzi się gospodarstwo domowe, a wszystko uzupełnione cechami stałości (vide: uzasadnienie wyroku SN z dnia 2 lutego 1996r. sygn. II URN 56/95). Z kolei WSA w Lublinie w innym wyroku niż wcześniej powołany podkreślił, iż przesłanka wspólnego gospodarowania nie wyczerpuje się wyłącznie w ponoszeniu wydatków związanych z gospodarstwem domowym, ale wyraża się również w czerpaniu korzyści z tego gospodarstwa wspólnie z innymi członkami rodziny (vide: wyrok WSA w Lublinie z dnia 29 kwietnia 2008r. sygn. II SA/Lu 182/08).
Źródło: CBOSA
