W odpowiedzi na pytanie czy student studiów stacjonarnych może uzyskać status bezrobotnego, WSA w Gliwicach stwierdził, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, za bezrobotnego nie może być uznana osoba ucząca się, za wyjątkiem osób uczących się w szkole dla dorosłych, przystępujących do egzaminu eksternistycznego z zakresu szkoły dla dorosłych oraz uczących się w szkole wyższej w formie studiów niestacjonarnych. Należy zatem stwierdzić, że w grupie ubiegających się o status bezrobotnego nie ma studenta studiów stacjonarnych. (wyrok z dnia 7 września 2016 roku, sygn. akt: IV SA/Gl 88/16).

Definicja studiów stacjonarnych

Wobec braku definicji studiów stacjonarnych w ustawie o promocji zatrudnienia, należy sięgnąć do  art. 1 ust. 1 Prawa o szkolnictwie wyższym, zgodnie z którym ustawę stosuje się do publicznych i niepublicznych szkół wyższych. Przepis art. 2 ust. 1 pkt 11a wymienia jako formy studiów - studia stacjonarne i niestacjonarne, a art. 2 ust. 1 pkt 12 definiuje studia stacjonarne jako formę studiów wyższych, w której co najmniej połowa programu kształcenia jest realizowana w postaci zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczycieli akademickich i studentów. Ponadto art. 2 ust. 1 pkt 13 stwierdza, że studia niestacjonarne stanowią formę studiów wyższych, inną niż studia stacjonarne, wskazaną przez władze uczelni.

W świetle ww. definicji, błędne jest przekonanie, że studia stacjonarne są wyłącznie studiami dziennymi, na których zajęcia odbywają się od poniedziałku do piątku w godzinach od rannych do popołudniowych. Prawo o szkolnictwie wyższym nie zawiera takiego rozróżnienia, bo określa studia stacjonarne jako studia, w których przynajmniej połowa programu kształcenia jest realizowana w postaci zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczycieli akademickich i studentów.

Orzeczenie nie jest prawomocne.

Źródło: CBOSA