Zgodnie z Prawem lotniczym za lotnisko użytku wyłącznego (dawniej stosowane było określenie lotnisko użytku niepublicznego) uznaje się lotnisko wykorzystywane przez zarządzającego tym lotniskiem, użytkowników lotniska wymienionych w dokumentacji rejestracyjnej tego lotniska oraz za zgodą zarządzającego lotniskiem – przez innych użytkowników. Wymagania stawiane takim lotniskom były do tej pory uregulowane w pięciu aktach wykonawczych. Urząd Lotnictwa Cywilnego postanowił zebrać je w jedno miejsce opracowując projekt rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w sprawie wymagań technicznych i eksploatacyjnych dla lotnisk użytku wyłącznego.

Projekt określa osobno wymagania dla lotnisk posiadających drogę startową o nawierzchni sztucznej, lotnisk bez drogi startowej o nawierzchni sztucznej oraz lotnisk dla śmigłowców. Ze względu na rodzaj wykonywania operacji lotniczych rozróżniono wymagania dla lotnisk eksploatowanych tylko w dzień oraz dla lotnisk wykorzystywanych także nocą. Jako podstawę dla projektowanych wymagań przyjęta została adekwatna część wymogów określonych w Załączniku nr 14 „Lotniska” do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym podpisanej w Chicago dnia 7 grudnia 1944 roku. Wobec faktu, że obowiązujące do tej pory wymagania dla lotnisk użytku niepublicznego były oparte na tym samym źródle, można przyjąć że projekt nie przynosi poważniejszych zmian w stosunku do obecnego stanu prawnego.

Projekt reguluje również sposób i tryb przeprowadzania kontroli sprawdzającej, która ma na celu sprawdzenie prawdziwości oświadczenia składanego przez podmiot zakładający lotnisko użytku wyłącznego (a później zarządzający) odnośnie zgodności charakterystyk technicznych i infrastruktury lotniska oraz eksploatacji i zarządzania lotniskiem z wymaganiami określonymi w opracowywanym rozporządzeniu.
Projekt rozporządzenia będzie przedmiotem obrad kwietniowego posiedzenia Zespołu ds. Infrastruktury, Rozwoju Lokalnego, Polityki Regionalnej oraz Środowiska.